ӘОЖ 821.512.122.03 Қолжазба құқығында
ИСЛАМ ЖЕМЕНЕЙ
Мырза Хайдар Дулаттың «Тарих-и Рашидиі» әдеби жәдігер
10.01.02 – Қазақ әдебиеті
Филология ғылымдарының докторы ғылыми дәрежесін
алу үшін дайындалған диссертацияның
АВТОРЕФЕРАТЫ
Қазақстан Республикасы
Алматы, 2007
Жұмыс М.Х.Дулати атындағы Тараз мемлекеттік университетінің
қазақ филологиясы және журналистика кафедрасында орындалды.
Ғылыми кеңесшілері: филология ғылымдарының докторы,
профессор Ә.Дербісәлі
филология ғылымдарының докторы,
профессор М.Мырзахметұлы
Ресми оппоненттер: филология ғылымдарының докторы,
профессор Ж.Тілепов
филология ғылымдарының докторы
А.Ісімақова
филология ғылымдарының докторы,
профессор Б.Омаров
Жетекші ұйым: Абай атындағы Қазақ ұлттық
педагогикалық университеті
Қорғау 2007 жылғы «14» қыркүйекте сағат 15.00-де Қазақстан Республикасы Білім және ғылым министрлігі Ғылым Комитеті М.О.Әуезов атындағы Әдебиет және өнер институты жанындағы филология ғылымдарының докторы ғылыми дәрежесін беру жөніндегі Д 53.34.01 Диссертациялық кеңесінің мәжілісінде өтеді (050010, Алматы қаласы, Құрманғазы көшесі, 29).
Диссертациямен Қазақстан Республикасы Білім және ғылым министрлігінің Орталық ғылыми кітапханасында танысуға болады (050010, Алматы қаласы, Шевченко көшесі, 28).
Автореферат 2007 жылғы « » ____ таратылды.
Диссертациялық кеңестің ғалым хатшысы,
филология ғылымдарының кандидаты С.С.Қорабай
ЖҰМЫСТЫҢ ЖАЛПЫ СИПАТТАМАСЫ
Орталық Азияның XVI ғасырдағы атақты тарихшысы, әдебиет майталманы Мұхаммед Хайдар Дулаттың (1499-1551) өмірі мен шығармашылығын зерттеу мен зерделеу әдебиеттану, тарих, философия, дінтану, лингвистика ғылымдары алдындағы үлкен міндет.
Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегінің құндылығы оның қазақ тарихы мен әдебиетін және мәдениетін өткен түркілік дәуірмен, исламдық тарихи кезеңмен сабақтастыра алуы болды.
Тақырыптың өзектілігі. «Тарих-и Рашидидің» әдеби-көркемдік жағы әлі де болса толық зерттеу нысанына айнала қойған жоқ. Еңбекті зерттеген ғалымдардың көпшілігі оған әдеби шығарма ретінде емес, тарихи еңбек ретінде қарап, бағалады.
Фольклортанушы, академик С.Қасқабасов: «Жыраулар өз шығармаларында идеалды әміршінің бейнесін жасады, -дей келіп, – өздерінің монолог түріндегі айтылатын толғауларында жырлаулар маңызды мемлекеттік мәселелермен қатар заман мен қоғам, адам мен заман, тұлға мен тобыр, сондай-ақ имандылық пен қайрымдылық, өмірдің өткіншілігі мен адамның опасыздығы, өлім мен өмірдің қайшылығы сияқты моральдық, этикалық, фәлсафалық проблемаларды көтеріп, қоғаммен байланыстыра жырлап отырады» деп жазған болатын [3, 8 б.]. Осы айтылған ғұлама пікірдің Мырза Хайдар шығармашылығына түгелдей қатысы бар. Өйткені, ХVІ ғасырда өмір сүрген Асан Қайғы да, Қазтұған да, Шалгез де Мырза Хайдардың замандасы, ұлысы басқа болғанымен ұлты бір қандастары. Олар да Мырза Хайдар Дулат секілді Әз Жәнібек хан, Битемір, Ораз-Мұхаммед сынды қазақ хандары мен Ноғай әмірлерінің сарайы маңында тіршілік етіп, әміршісі мен заманының күрделі де келелі мемлекеттік маңызды тақырыптарын сөз етті.
Мырза Хайдар «Тарих-и Рашиди» еңбегінде 1346-1546 жылдар аралығындағы Орталық Азия, Тибет, Ауғанстан, Кашмир, Иран, тіпті Иракқа да қатысты көптеген тарихи оқиғаларды, сондай-ақ автор өзі өкілі болып табылатын қазақ өмірінің де бірқатар деректерін сол дәуір шындығына сай баяндайды. Ғұмырнамалық әдеби еңбегін жазу барысында Мұхаммед Хайдар қоғамдық шындықты басты принцип ретінде ұстайды, сонымен бірге өз шығармасының көркемдік-әдеби жағына мұқият назар аударады. Ислам дінін дәріптеуде мадақ, мінәжат сынды әдеби тақырыптарды молынан пайдаланады. Оқиғалардың, адамдардың психологиялық мінез-құлқын ашуда Құран-кәрімнің қағидаларын, әдеби детальдарды пайдалана отырып, психологиялық талдау жасайды. Рубаи, мүфрәд, ғазал, қита, суырып салу (фи бәдаиһ) сынды шығыстық жанрларды да тиімді пайдаланады. Еңбектің тағы бір ерекшелігі: парсы тілінде жазылғанымен араб және түркі өлеңдерін әңгімесіне арқау еткен. Бір ғажабы шығармада қазіргі уақытқа дейін сол қалпында, сол мағынада қолданылып келе жатқан көптеген қазақ сөздері де кездеседі.
Еңбек шығыс әдебиетінің тәзмин және тәлмиһ сынды тәсілдерін пайдаланғанымен де ерекшеленеді. Сонымен қатар біз еңбекте жоғарыда аталған әдеби ерекшеліктерімен қатар шығыс әдебиетінің жұлдыздарымен де таныса аламыз. Өйткені, «Тарихи-и Рашидиде» сопылық әдебиеттің өкілдері Қожа Ахмет Иасауи, Нәжмеддин Кобра, Нәқшбәнд және қазақ топырағының перзенті Атаи және түрік халықтарының рухани өкілдері Сәккаки, Лүтпі, Әлішер Науаи, парсы тілді ақындар Әбдіраман Жәми, Фердауси, Сағди, Әнвари сынды ақындардың шығармаларын пайдаланады. Біздің аталған еңбекке әдеби шығарма тұрғысынан қарап, ғұмырнамалық-әдеби шығарма ретінде бағалауымыз да осыдан.
Ғұмырнамалық шығармалар әлем әдебиетінде өзіндік орын алады. Мәселен, француз жазушысы Сен-Симонның (1675-1755) «Естеліктері», американдық саясаткер ғалым Б.Франклинның (1706-1790) «Менің күй-жайым», германиялық жазушы-ақын И.В.Гетенің (1742-1832) «Поэзия және ақиқат», Мырза Әлихан Әмин-әд-дауленің (қайтыс болған жылы 1909) «Саяси естеліктері», Абдолла Мостуфидің (1876-1950) қажарлар билік еткен кезеңнің қоғамдық және басқару тарихына арналған «Менің өмірбаяным», орыс жазушысы А.И. Герценнің (1812-1870) «Былое и думы», С.Сейфуллиннің «Тар жол, тайғақ кешу», С.Мұқановтың (1908-1973) «Менің мектептерім», Д.Қонаевтың (1912-1993) «Өтті дәурен осылай» атты еңбектері ғұмырнамалық әдеби шығармалар қатарына жатады.
Иран ғалымы доктор Хұсейін Рәзмжу мемуарлық әдебиетке идеологиялық, саяси және қоғамдық құны бар шығарма ретінде қарай келіп, «егер парасатты автор естеліктерінің қыр-сырын көркемдеп бере алса, ол айрықша тартымды болары анық. Сондай-ақ басқа деректерде табылмайтын тақырыптар қарапайым шынайы түрде жазылса, оның артықшылығы одан әрі арта түсері де шындық» деп жазды [4, 208 б.].
Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегінде өзі өмір сүрген тұстағы тарихи-саяси ахуал, ислам дінінің сол дәуірде түркі халықтарының әдебиеті мен мәдениетіне жасаған ықпалы анық көрінеді. Әдебиет – заманның көркем шежіресі десек, әр дәуірдің әдебиеті өз кезіндегі тарихи оқиғалар мен сол қоғамның саяси-идеологиялық өрісінен оқшау қала алмайды.
XV–ХVIII ғасырлардағы ақын-жыраулар поэзиясындағы дидактикалық, саяси-әлеуметтік сарынды, сондай-ақ, ХІХ-ХХ ғасыр басындағы діни-ағартушылық ағымды әдеби дәстүр жалғастығы тұрғысынан қарастыру да бүгінгі күннің қажеттілігі.
Жұмыстың зерттелу деңгейі. Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» шығармасы тұңғыш рет тарихи дерек ретінде ирандық ғалым Әмин Ахмет Рази 1593 жылы жазған «Һәфт ықлым» еңбегінің Кашмир, Қашғар және Хотанның жағдайы, билеушілері мен тарихы туралы тарауларында пайдаланды [5].
Әкбар шахтың (1556-1605) тапсыруы бойынша, пайғамбардың қайтыс болған жылынан бастау алатын ислам әлемінің жалпы мың жылдық тарихын баяндаған «Әлфи тарихы» (Мың жылдық тарих) атты тарихнамасында пайдаланды [6]. Осыдан бастап Үндістан тарихына қатысты зерттеулерде Мырза Хайдардың еңбегі негізгі әдебиеттер қатарында ғылыми айналымға түсті. Солардың бірі – Мұхаммед Қасым Үндішах Истерабади Феріштенің Үндістанның жалпы тарихына арнаған «Тарих-и періште» (Гүлшән Ибраһими) атты еңбегі еді.
Еуропада «Тарих-и Рашидиді» аударуды алғаш қолға алушылардың бірі – ағылшын ғалымы Вилиям Ерскин болды. Сондай-ақ, француз зерттеушісі Рене Гроссе, орыс ғалымдары В.В.Вельяминов-Зернов, В.В.Бартольд еңбектерінде Мырза Хайдар Дулат шығармалары жөнінде бірқатар бағалы пікірлер жазылды.
Қазақ ғалымдары арасында «Тарих-и Рашиди» мен оның авторы туралы тұңғыш ғылыми көзқарас білдірген Шоқан Уалиханов екені мәлім. Бұдан соңғы уақытта С.Аспандияров, Ә.Марғұлан сынды ғалымдардың зерттеулерінде Мырза Хайдар қазақ халқының төл тарихшысы ретінде бағаланды.
ХХ ғасырдың 60-жылдары Кеңес одағындағы – «Қызыл кезеңнің» идеологиялық қиын жағдайына қарамастан халқымыздың тарихын зерттеуде Қазақстан шығыстанушылары С.Ибрагимов, В.П.Юдин, М.Минегулов, Т.Султанов, К.А.Пищулиналар өздерінің еңбектерінде Мырза Хайдар Дулаттың «Тарих-и Рашиди» шығармасының қазақ халқының тарихы үшін аса құнды еңбек екендігін көрсетті.
Кеңес дәуірінде өзбек оқымыстыларынан Р.Г.Мукминов, С.Ә.Әзімжанова, Х.Хасанованың және тағы басқалардың үлкенді-кішілі зерттеулері жарияланды. Кеңес Одағы ыдырағаннан кейін Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегін өзбек ғалымдары А.Урунбаев, Р.П.Джалилов, Л.М.Епифанова парсы тілінен орыс тіліне аударды.
Мырза Хайдар Дулаттың өмірі мен шығармашылығы жайында жазылған еңбектердің анықтамасы «Өмірбаяндық-библиографиялық, анықтамалық» атты құнды жинақта топтастырылып жарық көрді. Онда негізінен 1829-1999 жылдар аралығында қазақ, қырғыз, өзбек, ұйғыр, түрік, парсы, орыс тілдерімен қатар ағылшын, неміс, француз тілдерінде жарық көрген әдебиеттерді қамтыған бұл кітап Қазақстанда шығыстану ғылымының негізін қалаушы ғалым Ә.Дербісәлінің еңбегінің арқасында баспадан шыққан-ды [7].
Сонымен қатар, Б.Қожабекұлы, Т.Омарбеков, Б.Көмеков, Б.Кәрібай, Н.Келімбетов сияқты ғалымдар мен жекелеген зерттеушілердің еңбектерінде Мырза Хайдар шығармашылығы тарихи-әдеби тұрғыдан сараланғанын көреміз. Қазақ фольклортанушылары С.Қасқабасаов, Р.Бердібайдың ғылыми-зерттеу мақалаларында осы тақырыпқа қатысты түйінді ойлар ұшырайды.
«Тарих-и Рашиди» еңбегінен Қазақстан тарихшылары Мингулов пен Пищулина үзінділер аударды [8, 4 б.]. Ал, «Тарих-и Рашиди» парсы тілінен тікелей қазақ тіліне Өзбекстан нұсқасы бойынша тәржімаланды.
Ғалым Ә.Дербісәлі «Қазак даласының жұлдыздары» атты еңбегінде көлемді тарау арнаған. Әрі «Жаһаннаме» атты дастанын көне түрік (шағатай) тілінен қазақ тіліне тәржімалап, оның түсініктемелік сөздігін де жазып, шығарды [36].
Ғалым Үндістанның Кашмир штатындағы, Сринагар қаласындағы «Мазар-и-Салатин» (Сұлтандар мазары) қабірстанынан Мырза Хайдардың мазарын тауып, оны «Ислам және Заман» атты еңбегінде егжей-тегжейлі жазып, оның зерттеу жұмысына зор үлес қосты [9].
Зерттеудің мақсаттары мен міндеттері. Зерттеуіміздің негізгі мақсаты Мырза Хайдар Дулаттың еңбегінің ғұмырнамалық шығарма ретінде әдеби ерекшеліктерін айқындау, исламдық шығыс әдебиетінің түркі әдебиетімен байланысын нақтылау, олардың қазақ әдебиетіндегі сабақтастығын анықтау болып табылады. Осы және басқа да мақсаттарға жетуде төмендегідей міндеттер шешімін табуы қажет:
Мырза Хайдардың ғылыми ғұмырнамасын жасау;
Мырза Хайдардың шығыс әдебиетімен танысуы, оның көркемдік, стильдік тәсілдерін меңгерудегі шеберлігін айқындау;
Мырза Хайдардың исламдық дүниетанымының шығармаларындағы көрінісін анықтау;
«Тарих-и Рашиди» еңбегінде автор тоқталған шығыстың әдеби-рухани әлемінің белгілі қайраткерлерінің өмірі мен шығармашылығын толықтыра зерттеу және олардың Мырза Хайдар шығармашылығына әсерін анықтау;
1346-1546 жылдар аралығында өмір сүрген Шағатай, Әмір-Темір, Шейбани, Дулат әмірлігі, қазақ хандығы жайындағы авторлық деректер мен түпнұсқа деректерді, әлемдік зерттеу жұмыстарын және қазақ ғалымдарының зерттеулерін салыстыра отырып нақтылау;
- Шығармадағы ислам қағидасының негізінде пайда болған шығыс әдебиетіндегі жанрлар мен әдеби тақырыптардың және исламдық әдеби стилдің ерекшеліктерін айқындау;
- Шығармада қолданылатын түркі өлеңдерінің және қазақ сөздерінің көркемдік, философиялық, психологиялық мәнін ашу;
Зерттеудің ғылыми жаңалығы. Диссертациялық жұмыста Мырза Хайдар Дулаттың «Тарих-и Рашиди» еңбегіне стильдік, жанрлық, мазмұндық, тақырыптық және көркемдік тұрғыдан талдау жасала отырып, төмендегідей мәселелер қарастырылды:
Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегі ғұмырнамалық әдеби шығарма екендігі анықталды;
Қаламгер еңбегінде қамтылған тарихи кезеңдегі (1346-1546) саяси биліктегі ағымдардың және ғалымдардың түрік халықтарының мәдениеті мен әдебиетіне ықпал-әсері анықталды;
Қаламгер еңбегіндегі рубаи, мүфрәд сынды шығыстық жанрлар және мінәжат, мадақ секілді әдеби тақырыптар зерттеле отырып, олардың қазақ әдебиетімен байланыстары анықталды;
Мырза Хайдар шығармасында кездесетін түркі өлеңдерінің авторлары, олардың жанрлық, тақырыптық, көркемдік ерекшеліктері талданды;
Шығармада кездесетін және қазіргі уақытқа дейін өзгеріссіз қолданылып келе жатқан қазақ сөздері анықталды;
Мырза Хайдардың исламдық дүнеитанымы зерделенді және исламдық шығыс әдебиетінің стиліне тән әдеби тәсілдері нақтыланды;
Мырза Хайдар еңбегіндегі сөздік қорына сүйене отырып, түрік халықтарының ежелгі тарихы мен қалаларына шолу жасалды.
Қорғауға ұсынылатын негізгі тұжырымдар:
- Мырза Хайдар шығармасы өзінің ғұмырнамалық сипатымен қатар әдеби жанрлық және стильдік қасиеттерді бойына сіңірген энциклопедиялық туынды;
- «Тарих-и Рашидидің» лексикасы қазақ хандығы дәуіріне тән және сол кезеңдегі тарихи-саяси, мәдени, әдеби үрдістердің шынайы әрі көркем шежіресі болып табылады;
- Мырза Хайдар еңбегінде кездесетін тарихи мәліметтер қазақ тарихы мен мәдениетінің және діни-ағартушылық әдебиетін басты қайнар көздерінің бірі;
- «Тарих-и Рашиди» еңбегі әдеби-эстетикалық тұрғыдан Мырза Хайдардың суреткерлік шеберлігінің айқын айғағы;
- Мінәжат пен мадақтың әдеби тақырып тұрғысынан алғанда түркілік әдебиеттің дәстүрлі үрдісі және бұл құбылыс қазақ әдебиеті тарихындағы діни-ағартушылық ағым өкілдерінің мұрасымен толық үндеседі;
- Мырза Хайдар шығармасының поэтикалық деңгейі жоғары, ол тек қана прозашы емес, ақындық дарыны да, кемелденген қаламгер ретінде саналады;
- Еңбектегі түркі өлеңдерінің қазақтың тілі мен әдебиетіне қатыстылығы даусыз, бұған бұлтартпас дәлелдер жетерлік;
- Шығыстық рубаи, мүфрәд сияқты жанрлардың қазақ әдебиетіндегі көрінісі тиісті мысалдар негізінде әдеби, тарихи – салыстырмалы түрде талданады, ғылыми тұжырымдар жасалды;
- Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» ғұмырнамалық тарихи шығармасы стильдік, жанрлық тұрғыдан алғанда өз дәуірінің озық туындысы және ол әдеби-тарихи һәм эстетикалық құнары мен маңызы жөнінде де әлемдік өркениет пен мәдениеттің алтын қорына қосылатын аса бағалы мұра.
Жұмыстың теориялық және методологиялық негізі. Көрсетілген мәселелердің шешімін ғылыми тұрғыдан зерттеуде және әдіснамалық тұрғыдан шетел зерттеушілері мен шығыстанушы ғалымдардың, тарихшылардың, сондай –ақ, қазақ әдебиеттанушылардың еңбектері басшылыққа алынды. Атап айтқанда, З.Қабдолов, Ә.Дербісәлі, М.Мырзахметұлы, Р.Бердібай, Н.Келімбетов, С.Қасқабасаов, С.Қирабаев, Ө.Күмісбай, А.Сейдімбек, М.Жолдасбеков, Ә.Қоңыратбаев, С.Исаев, Н.Оңдасынов, А.Байтұрсынұлы, Х.Сүйіншәлиев, А.Егеубай, М.Мағауин, М.Жармұхамедұлы, С.Дәуітұлы, Ш.Елеукенов, Ә.Нарімбетов, Б.Омарұлы, Ж.Ысмағұлов, Ә.Ісмақова, Р.Сыздықова, З.Қинаятұлы, М.Қойгелді, Т.Омарбеков, Қ.Салғараұлы, Б.Көмеков, Ш.Елеукенов т.б. ғалымдардың зерттеулеріне сүйендік.
Сондай-ақ, ирандық ғалымдар Хұсейін Рәзмжу, Қазы Ахмет Тәтәви, Асефхан Кәзвини, Әмин Ахмет Рази, Әта Мәлек Жовейни, Рашид-ед-дин Фәзлолла Хамадани, Сирус Шәмиса, Шарафеддин Әли Иәзди, Хамедолла Мостуфи, Фәзледдин Рузбеһан, Хафиз Таныс Әл-Бұхари, Риза Шабани, Әбділәзим Резаи, Мұхаммед Тақи Жафари, Мұхаммед Мүйін, Хұсейін Шәһиди Мазандерани, Жәлел Достха, өзбек ғалымдары М.М.Хайруллаев, Азамат Зия, А.Урунбаева, ұйғыр ғалымдары Әюпжан Илиюп, Рахматолла Жары, француз ғалымы Р. Гроссе, ағылшын ғалымдары В.Ерскин, Росс, американ ғалымдары В.М.Такстон, А.Текин орыс ғалымдары В.Бартольд, В.В. Вельяминов-Зернов, Т.И.Сұлтанов, әзірбайжан ғалымы Әзиз Мирәһмедов, үнді ғалымы Мұхаммед Қасым Үндішах Истерабади Феріште еңбектерін басшылыққа алдық.
Зерттеудің әдісі. Жұмыс барысында жүйелі сипаттау, салыстырмалы-тарихи, салыстырмалы-салғастырмалы талдау әдіс-тәсілдері қолданылды. Сондай-ақ, әдебиеттанудағы көркем шығарманы талдаудың мұраты идеалық-образдық бірліктің табиғатын кең көлемде зерттеу, жекелеген туындыны қарастыруда туындының мазмұндық сипатын, ал мазмұнды тексергенде оның көркемдік сипатын тұтастықта тану принципін негізге алынды. Автордың туындысын жан-жақты талдау барысында текстологиялық саралау әдісі кеңінен қолданылды.
Зерттеудің теориялық және практикалық мәні. Қазіргі заманғы қоғамдық өзгерістер ұлттық әдебиетке жаңа көзқарас-пайыммен келуді міндеттеп отыр. Сондықтан қазақ әдебиеті мен тарихын өткен қоғамның саяси жолы және стильдік тәсілдерін тану арқылы қазіргі қазақ әдебиетінің өзіндік ерекшелігін тарихи тамырларымен сабақтастыра зерделеу жұмыстың теориялық және практикалық маңызы болып табылады. Зерттеу еңбегінде Мырза Хайдар шығармасының исламдық шығыс әдебиетінің түркі-қазақ тарихымен сабақтастыра қарастырылуы осының бір дәлелі.
Жұмыстың нәтижелері мен тұжырымдарын жоғары оқу орындарына, мектептерге арнап оқу құралын, оқулықтар жазуда, қазақ әдебиеті пәні бойынша арнаулы курстарды жүргізуде пайдалануға болады.
Зерттеу жұмысының дерек көздері. Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегінің Тәжікстан, Өзбекстан, Иран қолжазба қорларындағы қолжазба нұсқалары, сондай-ақ шетелдік және ТМД ғалымдары жүргізген текстологиялық жұмыстардың нәтижелері және олардың зерттеу еңбектері негізге алынды.
Жұмыстың жариялануы және сарапталуы. Ғылыми зерттеу жұмысына өзек болған мәселелер бойынша диссертанттың жеке өзі және авторлармен бірлесе «Қазақ-Иран мәдени байланыстарының өткені мен болашағы» (Қазақстан республикасы, Қазақтың мәдениет және өнертану институты, Алматы, 2001, 163 бет.), «Деректану» (Қос авторлар, Қазақстан республикасы, Қазақтың мәдениет және өнертану институты, Алматы, 2002, 172 бет), «Көне Тараз» (Алматы, “Санат” баспасы, 2002, 215 бет), «Тараз – парсы ақындарының жыр шумақтарында» (Алматы, “Зерде”, 2002, 32 бет), «М.Х.Дулат шығармалары хақында» (М.Х.Дулати атындағы Тараз мемлекеттік университеті, Ғылыми-зерттеу орталығы. Бірінші кітап, Тараз, 2004, 71 бет) атты монографиялар, «Иран тарихы» (Алматы, “Зерде” баспасы, 2002, 287 бет), «Мұхаммед Хайдар Дулати. “Тарих-и Рашиди”» (Алматы, “Тұран”, 2003, 614 бет), «Молда Мәди Меркішұлы шығармалары. «Тоһфәтол-Жимһурият». (Шағатай тілінен қазақ тіліне тәржімаланған. Алматы, ЖСО Издательство «LEM».2005 ж. 304 бет), «Мұхаммед Хайдар Дулат. “Тарих-и Рашиди” [Үзінді]» (Қазақ прозасы, Хрестоматия. Алматы, Ғылым, 2001, 272-319 бет) аудармалары, «Қазақша-парсыша,парсыша-қазақша сөздік» (Алматы, “Санат” баспасы, 1994, 320 бет), «Парсыша-қазақша сөздік» (Алматы, “Зерде” баспасы, 2003, 447 бет) сөздіктері, «Түрік халықтары әдебиеті тарихы» (Оқу құралы Қ.А.Ясауи ат. ХҚТУ, «Түркітану орталығы» баспасы, 2006), «Түрік халықтары әдебиеті тарихы» (Хрестоматия Қ.А.Ясауи ат. ХҚТУ, «Түркітану орталығы» баспасы, 2006) атты оқу құралдары жарыққа шықты.
Ғылыми жұмыстың негізгі қорытындылары республикалық ғылыми-әдістемелік журналдарда, жоғарғы оқу орындарының хабаршыларында жарияланды. Жұмыс М.Х.Дулати атындағы Тараз Мемелекеттік университетінің қазақ тілі мен әдебиеті кафедрасында, сондай-ақ, М.Әуезов атындағы Әдебиет және Өнер институтының Ежелгі әдебиет бөлімінің мәжілісінде талқыланып, қорғауға ұсынылды.
Диссертацияның құрылымы. Ғылыми зерттеу жұмысы кіріспеден, алты бөлімнен, қорытындыдан және пайдаланылған әдебиеттер тізімінен тұрады.
ЖҰМЫСТЫҢ МАЗМҰНЫ
Кіріспеде диссертация тақырыбының өзектілігі, жұмыстың мақсаты мен міндеттері, ғылыми жаңалығы, зерттеу әдістері, практикалық маңызы, сарапталуы және қорғауға ұсынылатан тұжырымдар айқындалып көрсетілді.
Бірінші бөлім «Тарих-и Рашиди» - мәдени мұра» деп аталады.
1.1 «М.Х.Дулаттың өмірі мен шығармашылық ортасы» деп аталатын тарауда Мырза Хайдардың шығу тегі мен «Тарих-и Рашиди» шығармасының жазылу тарихы, ғұламаның әдеби ортасы жан-жақты талданады.
Әкесі өлгеннен кейін, Мырза Хайдар Кабулға 1509-1512 жылдар аралығында келіп, Бабыр сарайында тұрақтайды. 1512 жылы Мырза Хайдардың нағашы ағасы, Моғолстан ханы Сұлтан Саидхан Бабыр патшадан Мырза Хайдарды өз қолына алады.
Сұлтан Саид хан 1533 жылы қайтыс болды. Оның ұлы Әбдірашид хан таққа отырғанда, дулат әмірлерін мемлекеттік істерден шеттете бастады. Бұл кезде Тибетте соғыс жорығында болған Мырза Хайдар бұдан хабардар болып, Моғолстанға қайтып оралуға батылы бармай, біраз уақыт Бадахшанда жүрді. Содан ол жерден Лаһурға, Бабырдың ұлы Камран Мырза хұзырына, 1539 жылында Аграға, Һомаюн қызметіне кірді. Оның Ширханмен жүргізген шайқасына кездейсоқ тап болып, қатысуына тура келді. Содан кейін Камран мырзаның құптауымен Кашмирді жаулап алып, сонда билік құрды. Ақырында 1551 жылы беймәлім кісілер тарапынан ұйымдастырылған қастандық нәтижесінде мерт болды.
Шығарманың бірінші бөлігін жазғанда Мырза Хайдар Әлиаддин Атамәлек Жовайнидің «Тарих-е-жаһангошай», Шәрәфеддин Әли Иәздидің «Зафарнама» еңбектеріне сүйенген. Сондай-ақ Саһиб Қыран Әмір Темірдің Мауароннәһрде дербес мемлекет құруын, оны сыртқы жаулардан қорғап, Моғолстан ханы Тоғлық Темір (1360 жылдар), тіпті кейінірек те тегі Дулат Әмірлерінен шығып билікті қолға алған Қамареддинге қарсы жорықтары түгелдей «Зафарнамадан» алынған. Мұндай жағдайларда автор «Зафарнамадан әңгіме» деп оқырманды хабардар етеді. Жовейнидің «Тарих-е-жаһангошай» еңбегінен алынған кейбір үзінділердің алдында да осындай ескерту береді. Зәһиреддин Мұхаммед Бабырдың «Бабырнама» еңбегі де Мырза Хайдар үшін дерек көз қызметін атқарған.
Бұлардан тыс, Мырза Хайдар жастары жүзге талған қариялардан, әкесінен, немере ағаларынан, нағашыларынан және басқа сенімді замандастарынан естіген хикаяларды да мәлімет ретінде пайдаланады. Өз дәуірінің сопылық ағым өкілдерінің Рисалелерінен (трактат), әдеби шығармаларынан да үзінділер келтіреді. Бірақ, «Тарих-и Рашидидің» екінші дәптерін жазуда автор негізінен өзінің естеліктеріне арқа сүйейді.
«Тарих-и Рашидиді» оқығанда, автордың өмірлік, философиялық көзқарасын, өз дәуірінің рухани-мәдени дүниетанымын да сезіну, ұғу қиын емес. Ол оқып, еңбектерінде пайдаланған алпыстан аса шығармаларды назарға алсақ, тарихшының білім деңгейі өз дәуірі үшін жоғары дәрежедегі ғұлама, білімді кісілер қатарында болғанын көрсетеді.
Мырза Хайдар өз еңбегінде Моғолстан хандары мен сұлтандарының билік үшін тынымсыз таласын баяндап берді.
Мырза Хайдар «моғолдар» деп атап кеткен халықтар қазіргі кезде басқаға сіңісіп, солардың атымен аталып жойылып кеткен, не бірінің арасына бірі сіңіп кеткен. Моғолстан және оған тәуелді аумақтар қазіргі кезде Қазақстан, Қырғызстан, Қытайдың Шыңжаң ауданы және Батыс Моңғолияның жерінде орналасқан» [13,7-9] деп жазған. Моңғол және моғол сөздері туралы Шоқан Уәлихановтың да «Моғол Четені: (Жетені) моңғолдармен шатастыруға болмайды, олар мұсылман дініндегі түркі тілдес тайпалар» [14,273] деп нақтылай түскен жазбаларын мойындамаудан басқа амал қалмайды.
«Тарих-и Рашидидің» қолжазба нұсқалары Ресей, Өзбекстан, Тәжікстан, Үндістан, Пәкістан, Иран, Қытай, Ұлыбритания, Франция елдерінің қолжазба қорларында сақтаулы тұр.
1.2 «Тарих-и Рашидидің» зерттелу тарихы» деп аталатын тарауда Мырза Хайдар Дулат шығармасының дүние жүзі ғалымдары тарапынан зерттеліп, еңбектің тарихи-мәдени тұрғыдан бағалануы сөз болады.
Екінші бөлім «Мырза Хайдар және Моғолдар дәуірінің саяси-мәдени ахуалы» деп аталады.
«Дулат әмірлігі» деген тарауда М.Х.Дулаттың әулеттері мен олардың Моғол билеушілерімен арадағы қоғамдық-саяси қатынастары сарапталған.
«Қазақ хандығы – Мырза Хайдар шығармасында» атты тарауда «Тарих-и Рашидидегі» Қазақстан тарихына қатысты деректердің саяси-әлеуметтік және әдеби қырлары сөз болады.
Үшінші бөлім «Тарих-и Рашидидің» әдеби сипаты» деп аталады.
«Шығарманың мемуарлық сипаты» атты бөлімде М.Х.Дулат еңбегінің әдеби тұрғыдан құндылықтары, оның жанрлық ерекшеліктері талданады.
“Тарих-и Рашиди” – тарихи шығарма, ғылыми тұрпатта жазылған ғұмырнамалық баян екендігі даусыз әңгіме. Дегенмен, аталған еңбектің жанрлық ерекшеліктері туралы біраз ойланып, ізденетін жақтары да жоқ емес. Өйткені, бүгінге дейін қазақ ғалымдарының көпшілігі шығарманың тарихи мән-мағынасына баса назар аударып келеді. Солардың бірі әдебиеттанушы Ш.Елеукенов: «Қазақстан тарихына қатысты жайларды солтүстікте Қадырғали Жалаири баяндап берсе, оңтүстікте тарихымыздың және бір маңызды беттерін Мұхаммед Хайдар Дулати өзінің “Тарих-и Рашиди” атты еңбегінде төгілтіп жазып берді» [19, 45 б.] деп жазған-ды.
“Тарих-и Рашиди” шығармасының жанры туралы сөз болғанда ежелгі әдебиет тарихының маманы профессор Н.Келімбетовтың: “Жанрлық тұрғыдан келгенде, “Тарих-и Рашидиді” ғылыми еңбек әрі түркі тілдес халықтардың шынайы шежіресі, сондай-ақ, тарихи тақырыпқа жазылған көркем туынды” [20, 310 б.], – деген пікірлерінің жаны бар.
Бұл орайда Ә.Дербісәлі бастаған шығыстанушылар да осындай пікірде. Ал қазақ әдебиетіндегі шежірелік шығармалардың тарихилығы және жанрлық, стильдік ерекшеліктері жөнінен диссертация қорғаған А.Оразбаева: «М.Х.Дулатидың “Тарих-и Рашидиі”– қазақ әдебиетінің әуезе текті жанрлары (шежіре, заманхат, өмірбаян, мінездеме, тарих, тарихи әңгіме) тұтастана, бірін-бірі толықтыра жазылған шығарма», – дей келе, оны әлем халықтарының әдебиеттеріндегі күнделік, эссе, мемуар, өмірбаян, сынды көркем тарихнама жанрларымен поэтикалық үндестігімен танылатын туынды ретінде санайды [21, 11 б.]. Алайда, зерттеушілердің көбі Мырза Хайдар еңбегінің парсы тілінде жазылғанын, сондықтан негізінен оның Иран әдебиетіне жақындығын ұмытып кетіп жатады. Былайша айтқанда, Мырза Хайдарды түрік тілді ұлт мәдениеті мен тарихы туралы жазған парсы тілді қаламгер екені белгілі. Сондай-ақ, оның “Жаһаннама” атты дастаны түркі тілінде жазылғанын ескерсек, Мырза Хайдар екі жаққа да ортақ талант иесі болып шығары анық.
Жалпы, жазушы өткен заманның, болмаса өзі өмір сүрген дәуірдің тарихи шындығын бейнелейтіндіктен, соған сәйкес шығарманың да жанры мен стиліне біраз өзгерістер енері даусыз.
Қазақтың көркем прозасының жанрлық даму құбылысы туралы зерттеуші профессор А.Ісмақова сахара көшпелілерінің ерте замандардан-ақ аңыз, қисса, эпикалық жанрдың басқа түрлерінің жоғары деңгейде дамығанын айта келе: «Орта ғасырлар кезеңі бұл әдебиеттің ұзақ уақытқа созылған ең жемісті заманы болды» [23,18] деп пайымдайды. Расында, ХІV– ХVІ ғасырлардағы қазақ әдебиетінің тарихында көркем проза үлгісі саналатын бір ғана “Тарих-и Рашиди” болмаса керек.
Шығарманың басты идеясы туралы біршама тұжырымдар жасауға болады. Жалпы ИДЕЯ дегеннің өзі орыс ғалымы Л.Тимофеев жазғандай, автордың мақсатты ойы мен шығармашылық жұмысының барысында тууы мүмкін. Бұл идеяны жазушы өз оқырмандарына “жеткізуге” тырысады. Алайда, автордың идеясы оның шығармадағы материалдарын толық саралаған соң барып, сыншының салыстырмалы түрдегі бағасымен белгіленеді. Яғни, бұл – объективті идея [24, Б.151-152]. Осы пікірге сүйенсек, “Тарих-и Рашиди” авторының идеясы – өзі айтқандай, Сұлтан Саид хан мен оның ізбасары Әбдірашид ханды ұлықтап, есімдерін мәңгілікке қалдыру, сондай-ақ, Исламды тұңғыш қабылдаған моғол ханы Тоғлық Темірді мадақтау һәм тоқтаусыз соғыстардан саны азайып кеткен моғол халқына да, ескерткіш ретінде «сөзден сарай тұрғызу» болған. Дегенмен, бұл айтылғандар бар болғаны – “тақырыптық идея”. Шығарманы тұтастай оқып қарағанда, Мырза Хайдардың бұл кітабының ішкі мазмұндық, сюжеттік, қала берді дидактикалық, философиялық, т.б. көптеген мәнді идеялары бар екендігіне көз жеткіземіз.
Мырза Хайдар шығармасы негізінен Орта ғасыр әдебиетінде, әсіресе, ақсүйектер мен хан сарайы жанында ғұмыр кешкен оқыған, зиялы қаламгерлерге тән. Біздіңше, хандық билік, мемлекеттік идея, ұлттық және діни бірлік, моғол-түрік әскерінің жеңімпаз рухымен қоса әміршілер сарайының салтанатын ұлықтай отырып, Мырза Хайдар өз дәуірінде белең алған классикалық үрдістің ықпалында болғаны даусыз. Сонау Алып Тоңға (Афрасияб), одан берідегі Шыңғыс ханнан тараған Барша хан әулетінің белгілі өкілдерін, олардың мұрагерлері мен түркі әмірлерінің билеген хандықтарын және Әмір Темір, Хорезм шаһ, Жәнібек, Қасымхан, Ахмет хан, Сұлтан Саид хан, Шейбани хан, Ұлықбек, Бабыр шаһ сияқты жаһангер ақсүйектердің жеңімпаздық жорықтарын сұлу да сырлы сөзбен көркемдей отырып, автор әміршілер әлеміндегі “билік интригасын” – тақталастар мен бақталастар арасындағы бітіспес қайшылықтарды шынайы бейнелейді.
Кең құлашты, эпикалық сарыны мол көркемді туындының бойынан реалистік және романтикалық стильдің де айқын белгілерін табамыз.
Мырза Хайдар өз шығармасының негізгі кейіпкерлеріне әдеби және тарихи тұлға ретінде мінездеулер мен жеке портреттер жасай отырып, оларды даралап, мінез-құлықтарын ерекшелеп көрсетуге ұмтылған. Әсіресе, автордың өзіне, Әбдірашид хан мен оның әкесі Саид ханға, Әбу Бәкір мен Әмір Құдайдатқа, Бабыр сұлтан мен Шейбани ханды сипаттайтын портреттер сәтті бейнелеуге толы.
Ол автор ретінде ғана емес, тарихи процестердің тікелей қатысушысы болғандықтан, әрдайым “ат үстінде” шытырман ситуациялар жағдайында жиі оқырманмен ұшырасады. Сол себепті, жазушының автопортреті, шығармада айрықша әсерлі, барынша жарқырай ашылған.
Автордың бейнесі – әдеби шығармадағы жазушының өз тұлғасының көріну қалпы. Автордың идеялық нысанасы, көзқарасы, ұғым-түсініктері , наным-сенімдері, көркемдік принциптері, суреткерлік шеберлігі бәрі кең, толық мағынасында, әрине, шығарманың өн бойынан, бүкіл құрылыстар бітімінен, идеялық-көркемдік сипатынан танылады [22,30].
Бұл жөнінен келгенде, Мырза Хайдардың лирикалық бәйіт-өлеңдері автор бейнесін сомдауға, оның ішкі жан дүниесін тереңірек сезінуге мол мүмкіндік береді, қаламгердің суреткерлік шеберлігін тануға көмектеседі.
Әрине, ғұмырнамалық шығармада автордың жеке тұлғасына мейлінше көңіл бөлінетіні мәлім, ал егер бұл эпикалық сарындағы көлемді эпопея болса, онда қаламгердің өзі туралы “ештеңе бүкпестен”, өмір тарихының әр кезеңін тәптіштей әңгімелеп беруіне жағдай бар. А. Байтұрсынұлы: “Өмірбаян жазудағы мақсат – белгілі болған адамның өмірі қалай басталып, қандай күйде өткенін көрсету» [25,399] деген болатын. Осыған орай, Мырза Хайдардың да жеке басына қатысты жақсылы – жаманды оқиғалар мен мінез-құлқындағы артық-кем қасиеттерін жасырмай жазып отырғанын көреміз. Мәселен, “Тарих-и Рашидидің” 41-42 беттерінде автордың ата-тегі, өскен ортасы, моғол ханының өз отбасыларына деген көзқарасы және Мырза Хайдардың жеке кісілік, кәсіби һәм жауынгерлік қасиеттері сипатталады.
Мырза Хайдар Саид ханның балаларымен өзтуыстарынан шеттетіліп, қатты қуғындалғанын жазса да,оларға деген қандастық, адами сезімін жоғалтпайды. Ағайындарының қатыгездігі туралы бәйітінде:
Сен жұмаққа бет алсаң, соңыңа ертіп халықты,
Кейбіреулер сен үшін дайындайды тамұқты, – десе, олар жайындағы өз ниетін:
Сенің шерің һәм құсаң – уайым, қамым ол менің,
Қаталдықтың өзімен сүйеу болып келгенің.
Көзің түсті – мен үшін соның өзі зор бақыт,
“Бұл да менің тұтқыным” деп білгейсің бір уақыт [10, 41 б.] – деген өлең шумағымен білдіреді. Жоғарыда келтірілген үзінділердің өзінен-ақ, Мырза Хайдардың қандай әулеттен шыққандығы, ғылым-білім мен кәсіптерді меңгеру жайынан, әскери істерге қатысы, сондай-ақ, өнері мен ақындық, жазушылық қабілетінің деңгейінен жеткілікті мәлімет береді.
Автор оқиғаларды баяндау барысында, өз кейіпкерлерінің образын тереңірек ашу мақсатымен өлең жолдарын да пайдаланып отырған. Мәселен, қаламгер Сайд ханның, мырза Әбу Бәкірдің, әкесі мырза Мұхаммед Хұсейіннің, Әбдірашид ханның образдарын кейіптеуде белгілі шығыс шайырлары Фирдаусидің, Сағдидің, Әнуаридің, Жәмидің, Бабырдың, Науаидың туындыларымен қоса, өзі біраз бәйіт, рубаилар шығарып, пайдаланған. Еңбектің поэзиялық бөлігін түрлі әдеби тақырып және жанрлары бойынша жеке тарауларға бөліп жазған едік. Сондай-ақ, «Мырза Хайдар және оның исламдық дүниетанымы» атты тарауда автордың саяси ұстанымын барынша дәйекті түрде қарастырдық, оның діни идеалдарын сопылармен қарым-қатынасына орай айқындадық.
Шығарманың басты ерекшелігінің бірі – Мырза Хайдардың исламдық дүниетанымында жатыр. Екіншіден, Мырза Хайдар өз кейіпкерлерінің қадір-қасиетін, ішкі психологиялық ахуалын бейнелеуде, тарихи оқиғалар мен саяси жағдайларға байланысты өз көзқарастарын танытар тұста Құран аяттарын басты өлшем ретінде алады. Исламдық тұрғыдан баға береді. Бұл жалпы шығыс әдебиеті стиліне тән ерекшеліктің бірі.
Мырза Хайдар шығыс әдебиетінің дәстүрлі тәсілдерінің бірі - «тәзминді» (қазақшалап айтқанда «кепіл сөз» деп аталады) пайдаланған. Бұл тәсілде автор басқа бір ақынның өлең жолдарын, мақал-мәтел немесе ел ішіне кеңінен тараған қанатты сөздерді өз ойын айқындауға, әсерлілігін арттыруға әңгіме арасында келтіріп отырады.
Шығарманы баяндаудың тағы бір стильдік ерекшелігі – «Тәлмиһ», қазақша айтқанда, ишаралау тәсілін пайдаланғанымен айшықталады. Негізінде «Тәлмиһ» көзбен ишаралау деген мағынаны білдіреді. Көркем шығарма ілімінде ақын, айтушы яки жазушы өзінің сөзінде не баяндауында бір хикаяға немесе Құран Кәрім аяттарына, хадиске яки халық арасында танымал болған өлең жолдарына сілтеме жасап, өз ойын қуаттай түседі. Автор «Тарих-и Рашидидің басталуы» атты бірінші тарауында Тоғылық Темір ханның ататегінің шежіресін тізбелеп келе, оның атасын Аланқуа деп атайды. Аланқуа Көріктің ұлы. Көрік пәк әйел болған. «Оның ішіне нұр сәулесі еніп, жүкті болатыны» туралы аңызды «Зафарнамеден» келтіреді. Көріктің күйеусіз жүкті болғанын Мариям ұлы Исаның күйеусіз-ақ дүниеге келгенін салыстыра мысалдап, сол оқиғаға ишаралайды. Онда: «дәл осылай Жебрейілдің дәнекерлігімен Имранқызы Мәриям да күйеусіз жүкті болған еді. Екі оқиға да Алланың құдіретімен болған жай» [10, 44 б.] деп түйіндейді. Осы тәріздес әдеби тәсілдер шығыс әдебиетінде «тәлмиһ» (ишаралау) деп аталады.
Оның шығармасында көрініс тапқан қазақ сөздері бүгін де сол күйінде, сол мағынасында пайдаланылады. Бұған дәлел ретінде «қоналқы», «сауын», «талқан», «олжа», «жар», тағы сол сияқты сөздерді келтіруге болады.
Қорыта айтқанда, Мырза Хайдар өз еңбегінде Моғолстан хандары мен сұлтандарының билік үшін тынымсыз таласын баяндап қана қойған жоқ, сонымен бірге барлық ұлы ғалымдар сияқты өзі зерттеген тақырыпта жақсылық пен жамандықтың, білім мен надандықтың өзара мәңгі үзілмес егесін де баяндады. Ойшыл ғалым: «Парасатты ақыл - нағыз ерліктің жол сілтеушісі. Ақылдылық пен парасаттылықтың пайдасы оқ пен семсерден артық. Жебе қаншалықты айбатты болғанымен, нағыз жеңіске тек ақыл ғана жетелейді», - деп жазған. Сондықтан «Тарих-и Рашиди» еңбегінің тарихи құндылығымен қатар философиялық тұжырымдары да өте маңызды. Шығарманың даналық сөздері Мырза Хайдардың шығармадағы философиялық ойлар мен орайласып жатуы да оның жазу стилінің ерекшелігін байқатады.
«Тарих-и Рашидидің» көркемдік табиғаты» атты тарауда шығарманың поэтикалық ерекшеліктері жан-жақты талданады.
Академик З.Қабдолов: «Өнердің кәусар туындысы халық өмірінің терең және мөлдір қайнарынан шымырлап шығады да сол халықтың өзінің рухани сусынына айналады» [27, 31 б.] деп жазған болатын. Демек, Мырза Хайдар еңбегінің көркемдік-эстетикалық маңызын осы тұрғыдан қарастыра отырып, ғұлама шығармасына тән поэтикалық әдіс-тәсілдердің асыл тегін автордың өз заманындағы қоғамдық-әлеуметтік көзқарастары мен ақындық ортасынан сол дәуірдегі әдебиеттің даму заңдылықтарынан іздеген жөн.
Шынында да Мырза Хайдар Дулат аса талантты жан болғандығы мәлім. Ол туралы өзінің туған бөлесі тамаша тарихшы әрі шайыр, даңқты падиша Бабыр: «Он саусағынан өнер тамған жігіт. Ақындық дарыны да бар еді» [11, 31 б.] деп тегін жазбаса керек. Сұлтан Мырза Хайдардың «тегіне тартып, өнерлі азамат болғанын көреміз. Сірә, біраз уақыт жанында жүріп, Мырза Хайдар Бабырдан біраз тәлім-тәрбие алған болатын.
Мырза Хайдар «Тарих-и Рашидиде» өз дәуірінің бірталай белгілі шайырларына тоқталып, олардың әрқайсысының ақындық машығы мен шығармашылық ерекшеліктеріне соғып өткен. Ол әсіресе, Әбдірахман Жәми, Әлішер Науаи, Шейх Ахмед Сухали, Хұсейін Әлі Жалайри, Хилали, Бинаи, Сейфи, Мұхаммед Бахши, Мәулана Камал т.б. ақындардың есімдерін құрметпен еске алады [10, Б.224-230]. Мырза Хайдардың «… Ақындарға арналған кітап бөлімін қайтадан Хазірет Маулана Жәми есімімен бастаған жөн, сондай-ақ Хорасан әулиелері жайындағы бөлімде әулие кісілердің басы, атақтылардың атақтысы, адамзаттың мақтанышы Мәулана Нұраддин деген Әбдірахман Жәмидің есімімен бастау лайық болмақ» [10, Б.224] деген пікір де оның Жәмиді аса қадірлеп, өзіне ұстаз тұтқанын көрсетсе керек. Сонымен бірге Науаи мен Бабырға да ілтипатпен қарап, шығармашылық жолында олардың еңбектерін әрдайым үлгі ретінде ұстанғаны байқалады.
Әйтсе де, «Тарих-и Рашиди» жанры жағынан ғұмырнамалық, тарихи мемуарлық шығарма болғандықтан, оның сюжеттік құрылымы жөнінен парсының белгілі тарихшысы Шарафуддин Әли Издидің әйгілі «Зафар-намасына» көбірек ден қойғанын байқау қиын емес. Бұл орайда Мырза Хайдардың өз кітабының он жеті тарауын аталмыш еңбектің үзінділерімен толықтыруын осы ойымызды растай түседі.
Зерттеу барысында Орта ғасырлық көптеген ғұмырнамалық және тарихи– прозалық шығармалардағы секілді «Тарих-и Рашидиде» қара сөзбен баяндалатын әңгімелер арасында «қыстырма» бәйіттер мен ғазалдардың» яки рубаилар мен жекелеген мисралардың жиі ұшырасатынына назар аудардық. Бұл – осы жанрда жазылған шығыстық жәдігерлердің көпшілігінде кездесетін тұрақты құбылыс, әдеби заңдылық. Мұны ғұмырнамалық шығарма жазушылар әдейі қолданатын ерекше көркемдік әдіс десе болғандай. Тарихи оқиғаларды баяндау барысында өзінің не болмаса, өзге бір шайрдың өлеңдерінен үзінді келтіріп отыру – «Бабырнамаға» да тән. Әдетте бұл тектес қысқа бәйіт не ғазалдың мағынасы суреттеліп отырған оқиға мазмұнымен үндес, астарлап келеді. Мысалы, Бабыр сұлтанның аталған шығармасында оған сатқындық жасаған Хасан Жақып мырза түнгі шайқас кезінде өз адамдарының бірінің жебесінен қаза табады. Автор: «Ол қашып кете алмай өз ісінің құрбаны болды» дей келіп:
Бір зұлымдық жасасаң, тартасың бір зардабын,
Өзгерте алмас ешкім де табиғаттың заңдарын [11, 47 б.],
- деген бәйітті келтіреді.
Мырза Хайдар да сөз арасында басынан кешірген жағдайлардың ретіне, ыңғайына қарай сол оқиғаға қатысты тарихи тұлғалардың, ұстаздары мен замандастарының, әрине, көбінесе өзінің өлеңдерінен үзінділер беріп отырған. Ол Сұлтан Саид ханның сарайында жиырма төрт жыл қызмет еткен және оның мәрттігі мен поэзияға құштарлығына тәнті болған. «Сұлтан өлең шығарғанда оның күш-қуаты мен дарынына тең келер адам өте сирек кездесетін. Ол ешқашан өлеңді ойланып отырып жазбайтын, ылғи шабыттанып айтатын» - дей келе Мырза Хайдар ханның бірнеше бәйіттерін мысалға келтіреді:
Қай гүлзарға барсаң да гүл кездеспес тең саған,
Сен гүл болсаң, мен бұлбұл шын ғашығын аңсаған.
Мен жәннаттан іздеймін өзің туған төркінді,
Көрсін халық нұрыңды, көрсін сенің көркіңді [10, 138 б.].
Мырза Хайдардың жазуынша Сұлтан Саид хан өте білімді, арабша нәсх және насталик жазу үлгілерін жетік меңгерген әрі түрлі жанрдағы шығармаларды құштарлана оқитын білімдар кісі болған. Бұған қарағанда, «Тарих-и Рашиди» авторының сөз өнеріне деген сүйіспеншілігін оятқан да осы – Сұлтан Саид хан деп түюге негіз бар.
Жалпы аралас стиль жөнінде айтқанда, бұл әдеби құбылыс тек ортағасырлық түркілік мұраларда ғана емес, біртіндеп өмір сүрген Абай, Мәшһүр Жүсіп, Шәкәрім, т.б. қазақ қаламгерлерінің шығармашылығында сирек те болса кездесетінін атап айтқан жөн. Абай өлеңдері мен қара сөздерінің арасында тілдік тұрғыдан да, тақырыптық-идеялық жағынан да терең байланыс барын сеземіз. Бұл жөнінде академик Р.Cыздықованың: «Абай сияқты гуманист ойшыл суреткер өз заманы, өз замандастарының мінез-қылықтары, ондағы қайшылықтар туралы күңірене толғаған ойларын көркем сөздің бір ғана тәсілі - өлеңмен ғана білдіріп қоймай, оған қоса прозамен де қайталай түсуі немесе керісінше, қара сөзбен айтқан ойын екінші қайыра, жанына жақын поэзия тіліне аударуы әбден заңды нәрсе» [28, 242 б.] – деген пікірлерінің жаны бар.
«Тарих-и Рашиди» авторына өзі сөз етіп отырған ақсүйек яки әміршінің тіршіліктегі бірер ғана кісілік істерін не оның кемшілік қасиетін айтудың өзі әлгі адамның «кім екендігін» айқындауға жетіп жатыр. Мысалы, Мырза Хайдар Дос Мұхаммед хан туралы: «Оның жасы он жетіде болатын. Ол парасатты адамдар қатарына жатпайтын, көптеген істері ақылға қонбайтын, бір сәтте мастықтан есін жиған емес» [10, 115 б.] деп жазды. Бар болғаны екі сөйлем. Осыдан-ақ аталған әміршінің кісілік дәрежесі қандай екенін пайымдау қиын емес. Әдебиеттанушы З.Қабдолов жазғандай, «деталь – затты шындықтың бір қыры арқылы бар сырын тұтыс, түгел және бірден, шапшаң танытатын нақты штрих» [27, 98 б.].
Жалпы, Мырза Хайдар шығармасының көркемдік құндылықтары Исламдық шығыстың даналық иірімдерінен бастау алатындығы ерекше назар аударады. Бұл орайда зерттеуші В.Т.Поляковтың: «Мырза Хайдар әдебиетке Алла образы мен Ислам құндылықтарын енгізе отырып, әміршілердің әрбір қадамын шариғат пен имандылық талаптарына орай өлшестіре пайымдаған» [23, 55 б.] деген тұжырымына біз де қосыламыз.
Ортағасырлық қаламгердің ғұмырнамалық шығармасындағы бейнелеу тәсілдері де негізінен автор жастайынан оқып, тәлім алған, барша қағидаларын тал бойына терең сіңірген Құран ережелеріне және сол дәуірдегі айрықша белең алған сопылық ағымға тән астарлы сарындар мен аллегориялық әдістерге көбірек сүйенгені де тегін емес еді. Бұл дәстүр – Сағди, Хафиз, Фирдауси, Жәми, Науаи, Низами, Лутфи, Хоремзи, Сараи, Йасауи, Бақырғани т.б. парсы-түркі шайырларынан бастау алып, ХІХ ғасырда ғұмыр кешкен Абай, Шәкәрім, Әбу Бәкір, Мәшһүр-Жүсіп сынды қазақ ақындарының шығармашылығына дейін үзілмей жеткен ғажайып құбылыс, діни сарындар мен адами аңсарлары үндескен ұлы сыршыл поэзия мектебі.
Мұсылман әлемінде, әсіресе Шығыс поэтикасында әуелгі басқышқа табан тірейтін мұндай тәсіл Қазақ әдебиетінде де берік орын тепкені мәлім. Басқасын айтпағанда, ақын Абайдың: «Әуелі, Аят, хадис – сөздің басы» деуі [10, 31 б.] осы пікірге толық дәлел.
«Тарих-и Рашидиде» Құран аяттары мен Хадис сөздер өте жиі ұшырайды, тіпті шығарманың барлық тарауларында бар деуге болады. Сондықтан, көркемдік тәсілдердің өзге түрлеріне тоқталайық. Мәселен, мына бір үзіндіден Мырза Хайдардың суреткерлік талантының кемелдігін айқын танимыз: «Әлем билеушісінен жол сілтер самал әрдайым есіп тұрса, онда жүректің раушан гүлзарында Иман қауызы ашылар еді» [10, 43 б.]. Бұл сөйлемдегі асты сызылған сөз тіркестері күрделі метафора – ауыстыруға жатады.
Мырза Хайдар шығармасының өн бойы осындай күрделі, бейнелі тіркестермен, айшықты ауыстырулармен көмкерілген кейіптеулерге, көркем сөз маржандарына толы. Мына мысалдар осыған айғақ: «Батырлығына келсек, қаһармандық орманы – арыстан іспеттес. Ал буырқанған теңізде аждаһаны жұтып қояр акула сынды көрінеді. Шешендігі - әсемдік теңізінің бірегей жауһарындай әрі көз жауын алар гауһармен айшықталған ғажайып сандықшадай көрінетін. Алуан түрлі саз аспаптарын шебер жандандырып орындайтыны соншалық, оның жанында Шолпан һәм саз бағында сайраған бұлбұлдар әуені көмескі тартып қалатын. Шарапатты шабыты қара сөздің өзін жақұт жырға айналдыратын» [10, 168 б.]. Ондағы қаһармандық орманы, әсемдік теңізі – метафораға жатса, қалғандары «көз жауын алғандай» теңеу, айқындаулар. Дегенмен, автор Әбдірашид ханның бейнесін аталған көркемдік құралдары арқылы сомдай отырып, портрет пен кейіптеудің ерекше әсерлі үлгісін ұсынған.
Ал «Тарих-и Рашидидегі» эпитеттердің, яғни нақты айқындауыш сөздердің өзі бір төбе. Оларды түске, сапаға, қасиетке және сын-сипаттық, т.б. мағынасына қарай топтастыруға болады. Мысалы мұндай эпитеттерге: жапырақсыз гүл, тақуа имам, діндар әмір, арсыз маңдай, ғұлама ғалым, мүбәрак жүз, құлын дене, бал ерін, шикі ой, құрма бой, лағыл ерін, гауһар тас, азапты өлім, кең пейілді ілтипат, сарғайған жүз, нұрлы әлем, көктемгі қызғалдақ, жетімдік мұңы, жоқшылық азабы, жібек белбеу, бал шарап, бақытты жан, алтын тостаған, күміс белбеу, алтын тақ, ақша бұлт, сәуір күні, қалың қосын, қара бұлт, көк аспан, сәулелі жүрек, ер жүрек, жомарт жанды, ақылды жан, шын ғашық, буырқанған теңіз, әлсіз қалам, алтын ай, сұлу бұрым, т.б.
Жоғарыдағы мысалдардан ақсүйектер сарайына тән салтаннатты тұрмыс пен Моғолдардың жауынгер бектерінің өмірін шынайы әрі биік рухта бейнелейтін әсерлі де әдемі тіл өрнектерін аңғару қиын емес.
Ортағасырлық мұраның көркемдік бедерін ажарлау тәсілдерінің бірі – теңеу. Мырза Хайдар Шаһибек хан мен Хұсрау шаһ арасындағы қақтығысты баяндай келе: «Ол келесі жолы келгенде [Хұсрау шаһтың адамдары] қолын бір сілтегеннен – ақ дастархан үстіндегі шыбындай бытырай кететінін түсінді» [10, 148 б.], - деп жазған болатын. Автор әскердің қашар сәттегі көрінісін жай шыбындардың емес, дастархан үстіндегі құжынаған шыбындардың қалай шошып ұшқанына ұқсатып, тың теңеулермен соны сурет жасаған. Мырза Хайдар қаламы – жүйрік, қиялы ұшқыр. Ол кез-келген құбылысты әсерлі суреттермен безендіріп, көріністерді салыстыруда жоғары шеберлік танытады. Сондай –ақ, оның теңеулері де кейде қалыпты қолданыстағы – дай, -дей тұлғасынан басқа да тілдік оралымдар арқылы жасала береді. Мысалы, автор өз әкесінің Хорасанның сол кездегі орталығы - Герет қаласына келген кезін «Әкем жәннатты еске түсіретін қалада үлкен құрмет пен іззетке, түрлі сый – сыйапатқа бөленді» [10, 236 б.] деп сипаттайды. Бұл жерде жазушы Герат шаһарының сұлу келбетін жәннат бағына теңеу арқылы аталған қаланың ғажайыптығын қайталанбас образ арқылы жарқырата ашқан. Мұны – ежелгі шығыс халықтарының ауыз әдебиетінде кең қолданыс тапқан «табу» - жасырын бейнелеу әдісіне де жатқызса артық емес. Мәселен, мына тұста жазушы Шаһибек ханның Хоросан жерінде әкесін, яғни Мырза Мұхаммед Хұсейінмен Сұлтан Махмұд ханды өлтіріп, көптеген ақсүйек әулеттерін және олардың сарбаздарын қалай қырғынға ұшыратқанын былайша сипаттайды: «Ол қысқа уақыт аралығында соншама көп мемлекет басшыларын, лауызымды адамдарды құрдым желіне тозаңдай ұшырды, олардың көкке ұшқан күлінен аспанға шаншылған бағана көтерілді, ал олардың күрсініс желінен сол далада құйын ұйытқыды» [10, 249 б.]. Бір қарағанда осы көрініс ұлғайтудың ғажайып үлгісі, тіпті айшықтаудың тағы бір түрі, градацияға (дамыту) жақын тұр. Автор өзінің Шаһибек ханның зұлымдығынан аман қалғаны үшін Алла тағалаға көп шүкіршілік, мадақ айта келіп: «Егер Алла ерік бермесе [қандай бір іске болсын]... Жендеттер де пенденің басындағы бір тал шашын да қисайта алмайды, қырық аяқтың бір аяғын да кеміте алмайды» [10, 249 б.] деп жазады. Мұнда, керісінше, автордың бір тал шаш, қырық аяқтың бір аяғы секілді сөз тіркестерін кішірейту – литота тәсіліне қоланады, сөйтіп айтайын деген ойы мен өзінің әлгі оқиғаға байланысты көңіл-күй толғаныстарын әсерлі жеткізе білген.
Осындай бейнелі сөздер Сұлтан Саид хан мен Мырза Әбу Бәкірдің арасында Қашғар маңында өткен соғысты суреттеуге пайдаланылған. Мәселен сол көріністегі тұлпар аттың образына қазақтың «Қобыланды» жырындағы Тайбұрылдың шабысы көзге елестейді:
Тұяғынан тұлпардың айналды сол заматта,
Аспан алты, жер жеті, таулар тоқсан қабатқа [10, 337 б.].
Немесе: «Қалын қосын аспанды найзаменен тірепті», «Осыларды көргенде күнің қашып, Ай батты» [10, 338 б.] деп келетін өлең жолдарындағы ұлғайту мен дамыта әсірелеудің айрықша көркем нұсқаларын оқыған жанның тамаша эстетикалық әсер алары даусыз.
Ғұмырнамалық шығармада орын алған көркемдік тәсілдердің бірі – шендестіру, егіздеу (параллел) әдісі болып келеді. Фигураның (айшықтау) бұл түрлері адам өмірі мен табиғатты, құбылыс пен затты, кереғар ұғымдарды салыстыру арқылы жасалады. Мәселен, егіздеудің синтксистік, психологиялық және фәлсафалық үлгілері ұшырасатыны мәлім. Мысалы, «Ертеңгісін Шығыс күні ұстарадай семсерін Көкжиек қырына суырып алған кезде, оны шұғыласының сәулесі әлемді тұрландырып жіберді, нұрлы әлем ханның көз алдында қараңғы тартты» [10,260]. Мәтінді шола отырып, оның мағынасы психологиялық егіздеуге құрылғанын, яғни Сұлтан Махмұд пен Сұлтан Халел Шаһибек ханнын түрмесіне қамалып, ал Сұлтан Саид ханның өзіне де осында «сый» әзірленіп жатқан сәтте оның көз алды тұманданып, жарық дүниені қараңғыдай сезінуі әбден заңды емес пе? Мына бір үзінді де жазушы қиялының ұшқырлығы тағы байқалды: «Мен оған қазір ажалдың шәрбет кесесін думан кесесімен ластау – адамгершілікке жат, қорлау деп қаншама айтқаныммен пайда болмады... Қызғылт шарап Шаһибек ханның үкімінен сары аурудай сарғайған жүздерді раушан гүлі мен көктемгі қызғалдақтай қызартып алаулатты» [10, 261 б.].
Автор кей тұста қарама-қарсы ұғымдарды антитезалық реңде шебер шеңдестіреді: «Әйтеуір кісі өлетін анадай жоқшылық пен тоуқыметтен, жанныңды шүберекке түйген қапастан кейін мынадай дархандық – аста-төк молшылық пен тыныштыққа кенеледі деп кім ойлаған» [10, 269 б.]. Мәтінде асты сызылған сөздер антонимдік қатар түзе отырып, Мырза Хайдардың азапты күндерден кейін Саид ханның сарайына – салтанатты өмірге тосыннан тап келген кезін өте тамаша сипаттаған. Жалпы кітаптің өн бойында осы тектес антонимдік контрасқа негізделген шебер шеңдестірулер мол. Мына бір бәйттен де осыны аңғарамыз:
Достық бағын бағып күт, бұлбұл сайрап береді,
Қастандықтың талын жұл, бұл да қайрат береді [10, 271 б.].
Осындай тәсілмен «Зұлымдықтың ащы дәмі» мен «Дүниенің тәтті дәмі», «Тозақ терезесі» мен «Жұмақ есігі», «Ақиқат пен өтірік», Қайғы мен қуаныш», «Ақ пейіл мен қара пейіл», «Жеңіс пен бақытсыздық», «Мұсылман мен кәпір», «Сағыныш пен жек көру», «ажырасу мен қауышу» т.б. әр алуан ағымдардың тіркесуі нәтижесінде антоним арқылы егізделген, шендескен күрделі әрі айшықты суреттер беріледі. Бұл қатардағы бейнелі қолданыстарға синонимдік (мағыналас, ұғымдас сөздер) тіркестер де жатады. Мысалы: «Ақ бөкендей ағызып, құйындайды киіктей» деген бәйіттің жолында түз тағысы екі түрлі аталса да, оның бір ғана «киікті» айтып тұрғанын және осы қайталау арқылы жырдың экспрессивтік қуатын күшейтіп тұрғанын байқаймыз.
Мырза Хайдар еңбегінде табиғат пейзаждары да ұшырасады. Ол айнала қоршаған әлемді өзі сипаттап отырған оқиғаларға қатыстыра отырып, ғажайып көріністерді көз алдыңа әкеледі. Мысалы: «Жұлдыздар әміршісінің жалауы шығыс жиегінен желбірей көтеріліп, аспанның көк күмбезі түн қараңғылығын сейілте бастаған кезде олар жорыққа аттанды» [10, 341 б.]. Тұнық түн, таңғы аспанның бейбіт шапағы және соғысқа аттанған моғол жауынгерлерінің дабылы қайшыласқан өмірдің шынайы, контрасты бояуын танытқандай.
Мырза Хайдар шығармасында бұл айтылған көркемдік әдістерден басқа идиомалар (тұрақты тіркестер), даналық сөздер, мақал – мәтелдер, сондай –ақ Ислам дінінің имандылық негіздерінен мәлімет беретін, әрі фәлсафалық ойға құрылған көптеген астарлы сөздер, эвфемизмдер т.б. ұшырайды.
Тұрақты тіркестердің қатарында мынадай үлгілер кездеседі: Жанын шүберекке түйіп жүрген; құралайды көзге атқан; алауыздық пайда болды; ат құйрығын кесісіп, кірпік қақпастан; ат басын тіредік; қой үстіне торғай жұмыртқылаған заман; мұрнының ұшынан артық жерді көре алмайтындар; тасқа таңба басқандай, құйрығын қысты; көңілдері су сепкендей басылды; шаш ал десе ,бас алған; қара қылды қақ жарған; төбесі көкке жетті; т.б.
А.Байтұрсынұлының: «Діндар дәуірде насихат айтушылар насихатын шариғат жолына тіреп айтқан» [25, 437 б.] деген пікірі Мырза Хайдардың Ислам дінінің тірегі Алла мен Құран сөзі, Пайғамбар хадистері мен мұсылман ғұламаларының даналық өсиеттерін мүмкіндігінше кең пайдаланғанына орайласады.
«Тарих-и Рашиди» кітабында кезігітін эвфемизм – яғни «сыпайылап айту» үлгілері де көркемдік әдіс ретінде кеңінен орын алған. Бұл әдеби тәсілдің өзі де ілкіде сөз еткендей, ислам мәдениеті мен біте – қайнасып жатқан, шығыс халықтарының оның ішінде Орта азия түркілерінің әдет-ғұрып, тұрмыс –тіршілігімен сабақтасқан ежелгі дәстүрдің ізі екенін көреміз. Расында, «ығысын тауып, ыңғайымен қолданған жағдайда эвфемизмдердің де әп-әсем роль атқаратыныны даусыз» [27, 243 б.] деген қазақ ғалымының пікірі осыған айғақ.
Жоғарыда келтірілген мысалдар адам баласының өмірден өткенін бейнелейтін және қазаны сыпайылап жеткізетін тәсілдердің яки тілдік-психологиялық тәсілдердің тек бір бөлігі.
Жазушының поэтикалық шеберлігін шыңдауға әсіресе, парсының классикалық әдебиеті мен оның аса көрнекті өкілдері: Хафиз Ширази, Әбдірахман Жәми, Сағди, Шейх Аттар т.б. ақындардың шығармашылығы зор үлес қосты. Мырза Хайдардың өзі осылардың арасында Әбдірахман Жәмидің және түркі шайыры Әлішер Науаидің есімін ерекше атап, олардан поэзия жөнінен көп нәрсе үйренуге болатынын айтқан еді. Мәселен, ол Абдолғафур Ларидің «Нафахат әл-унс» туралы түсіндірмесінен мына деректі мысалды келтірген:
«Мәртебелі Маулана [Жәми] өмірінің басынан соңына дейін тұспал (аллегория) бейнелер әлемінде ғұмыр кешті, әрі үнемі оның жүрек патшалығында махаббат әуенінің сазы үкімет дабылын қағып жататын-ды» [10, 225 б.]. Осы үзіндінің өзі Мырза Хайдар шығармаларындағы біз айтып өткен аллегориялық образдар мен тылсым бейнелердің жасалу тәсілдерінде Жәмидің поэтикалық еңбектерінің де ролі айрықша болғандығын айғақтайды.
Әрине, Орта ғасырдағы түркі дүниесі, қазақ, моғол басқа да бұрыңғы Алтын Ордадан бөлінген ұлыстары мен кәрі Азия құрлығының көптеген аймағында Жошы, Темір, Шағатай ұрпақтары арасында өзара билік пен жиһангерлік соғыстары жүріп жатқан алмағайып шақта Мырза Хайдар шығармасы бірыңғай сопылық ағымның тізгінінде кетті деуімізге де болмас. Академик С.Қирабаев өзінің Мағжан Жұмабайұлы жайында қайшылықты дәуірде өмір сүрген ақын шығармашылығы оқырманын қаншалақты ауыр сезімге бөлесе, соншалақты қазақ халқының жүрегінен жылы орын алады. Ол – сол дәуірдің әдеби процесінің бөлінбейтін бөлігі болып табылады» [2, 134 б.] деп жазған болатын. Дәл осы пікірді өзгертпестен Мырза Хайдар шығармашылығына байланыстыра айтсақ, еш артық еместей көрінеді.
Қазақтың тырнақалды төл прозалық мұрасы – «Тарих-и Рашидидің» тілі мен көркемдік табиғатында өз ұлтымыздың әлеуметтік және мәдени өмірінен сыр шертетін әдемі де әсерлі көріністерді шығармадан көптеп кездестіреміз. Әсіресе, күн сайын нығайып келе жатқан, қазақ хандығы мен оның баһадүр билеушісі Қасым хан сахара көшпелілерінің жауынгерлік рухы, елдің этнографиясы туралы баяндаулары ерекше көркем, бояуы қанық нақышты бейнелеулермен назар аударады.
«Тарих-и Рашиди» ғұмырнамалық шығармасының әдеби ерекшеліктерін, оның жанрлық сипатын саралау жұмыстары енді басталады. Көптеген Орта Азия және Қазақстан зерттеушілері Мырза Хайдар еңбектері туралы ғылыми-зерттеу ізденістерін жүргізуде. Қазақ ғалымы, профессор Ж.Смағұлов «Абайтану белестері» атты еңбегінде: «Абайға баратын жол – ұзақ жол. Ол ешқашан таусылмайды. Заман өзгерген сайын сезіміне еркіндік самалы есіп, ақыл-есі желпінген сайын ұлы ақынның өлмес мұрасы да жаңа бір қырынан ашылып, жарқырай түспек [29, 129 б.] – деген болатын. Сол сияқты Мырза Хайдар шығармасының әдеби-жанрлық, тарихи-эстетикалық жақтарын зерттеу мұнымен тоқтамаса керек.
Төртінші бөлім «Тарих-и Рашиди» шығармасындағы поэзия жанрлары» деп аталады.
«Рубаи» тарауында аталған өлең жанрының Мырза Хайдар шығармасында атқаратын әдеби қызметі талданған.
Рубаидың басты ерекшелігі – төрт «мысрадан» тұрады. Бірінші, екінші, төртінші мысралары ұйқас келеді. Рубаидың үшінші мысрасы да басқа мысралармен ұйқасса, әрине, рубаидың әуенділігі арта түседі. Төрт мысраның ұйқасы бірдей келетін рубаилар да парсы поэзиясында жеткілікті түрде жырланған. Оны сопы ақындар Әбдолла Әнсари және Фәрид-ед-дин Шейх Аттар Нишабуридың шығармаларынан көре аламыз [4, 40 б.]. Төрт мисрасы, яғни шұбыртпалы ұйқас (аааа) рубаи «тұйық» деп аталады [30, 435 б.].
Рубаи мазмұндық тұрғыдан, көбінесе, философиялық, сопылық және лирикалық тақырыптарын қамтиды. Философиялық үлгілерін Омар Хәйямның рубаиларынан, сопылық сарынын Әбусаид Әбу-л-Хайыр, Фәрид-ед-дин Шейх Аттар Нишабури, Абдолла Әнсари және Маулана Руми сынды сопы ақындардың рубаиларынан, лирикалық рубаиды Рудаки сынды шығыс шайырларынан таба аламыз [26, 288 б.]. Омар Хәйямның рубаилары философиялық түріне жатады. Бірақ та философ, ұлы хаким, математик, данышпан Хәйямның ел ішінде, әсіресе, Еуропа мен Ресейге тараған рубаиларының көбісі өмірдің мағынасыздығын дәріптейді.
Парсы ақындары рубаиды аруз ережесі бойынша жырлайды. Бұл негізінен: «мәфуло, мәфаило, мәфаилон, фә» уәзініне сәйкес келеді. «Уәзін» деген сөз өлең ырғағының үйлесімін реттейтін өлшемге айтылады. Парсы поэзиясының уәзіндік өлшемі дыбыстың созыңқы және қысқа болуына байланысты. Мәселен, рубаидың жоғарыда айтылған уәзіні былай жіктеледі:
Созыңқы (-), қысқа (ү) дыбыстарды мына шартты белгілермен көрсеттік.
Мәфуло: - , - , ү.
Мәфаило: ү - - ү
Мәфаилон: ү - - -
Фә: -
Пішін (форма) жағынан рубаиға ұқсас екі бәйіттік өлең түрі бар. Бұл парсы әдебиетіне тән өлеңді арабтар «әдду бәйіт» деп өздерінің поэзиясына енгізген. Оның рубаидан айырмасы «мәфаилон, мәфаилон, фәулон» уәзінімен жырлануында:
Мәфаилон: ү - - -
Мәфаилон: ү - - -
Фәулон: ү - -
Парсы әдебиетінде рубаимен қатар төрт жолдан тұратын бір шумақ өлең түрі бар. Оны «добәйти» (екі бәйіттік) деп атайды. Кейде оны да рубаи деп атай береді. Мәселен, Баба Тәһирдың мына «добәйтиі»:
Көктем еді жастық та, өтті де кетті,
Бедел бізде болған-ды, өтті де кетті.
Достық болған арада біз бен сіздің,
Ол да жаңа көктемдей, өтті де кетті [26, 289 б.].
«Добәйтидің» авторы белгісіз. Ел арасына, әсіресе, ауылдықтар мен шопандар арасына кеңінен тараған түрлері бар.
Жалпы алғанда рубаи өзіндік ерекшелікке ие. Онда рубаидың бастапқы үш мысрасы алғы сөз іспеттес те, төртіншісі, яғни соңғы «соққы мысра» айтар ойдың нәтижесі болып шығады. Мәселен, Шейх Аттардың сопылық сарынындағы рубаиы:
Шарықтап құпия әлеміне ұшқан құс едім мен,
Төмендесе кей құсың биіктетіп беремін мен.
Жан таппадым сырласуға көп кірген есігімнен
Жанымды жеп мұң-қайғы қайта сыртқа шығамын мен [26, 289 б.].
Төрт мысрасы да ұйқасқан бұл рубаи сопылық дүниенің сырына қанық Аттар сынды шығыс жұлдызының поэзиясы. Мұнда Жаратушының сырлы әлемінен пыр етіп келген жан, пәни өмірінің еңісінен қаншалықты биіктегенімен, жүрген жолының құпиясын ешкіммен бөлісе алмайтынын жырлай келе, қайта шыққан тегіне жол тартқанын айтып түйіндейді.
Түйіндеп айтқанда, парсы әдебиетінде төрт жолдық шумақ «мәфуло, мәфаило, мәфаилон, фә» өлшемімен жырланса «рубаи» аталады. Рубаи жанры Мырза Хайдардың шығармасына да өзек болған.
Мырза Хайдар еңбегінің «Әкем Мұхаммед Хұсейін Гургеннің <Алла тозақ отынан құтқарғай> Шаһибек ханнан Хорасанға қашып баруы және оған қатысты бірнеше әңгіме» [10, 210 б.] атты тарауында сопылардың пәк иманын сөз етеді. Сонымен қатар Қожа Абдолла Әнсаридың гауһардай сопылық өсиетін тілге тиек етеді. Әрі өзінің ұлық сопыларды қалай сыйлай алатынын өлең жолдарымен өрнектейді.
Рубаи:
Жаным, сенің есімің мәңгі өшпесін есімнен,
Жүрек сорлы: "Сүйгенім – жалғыз өзің" десін де.
Менің бүкіл тірлігім өзің болып көктесін,
Әрбір сөзің, лебізің құлағымнан кетпесін! [10, 213 б.] –
деп таза сопылардың мәңгі құрметке лайық екендігін жырлайды.
Мырза Хайдар өмір тәжірибесіндегі оқыған-тоқығандарының арқасында адамнан, жалған дүниеден опа көре алмайтынын сезіп, Аллаға сиынады.
Рубаи:
Алғыс айта алмадым – тұрса да ол миымда,
Кешір дер ем сол үшін, ол бәрінен қиын да.
Алғыс айтпай өзіңе үнсіз қалсам, қиналам
Сол қиналу мазамды ап, ауыр тиді шынында [18, 321а]!
Мырза Хайдар еңбегіндегі рубаилардың мазмұны да жанрына сәйкес автордың дүниетанымын әрі философиялық ойларын жыр етеді.
«Рубаи» жанрының үлгілері түркілердің арасында кеңінен тараған. Түркінің төрттағаны - пішіні шағын да сұлу, мазмұны терең де асау, әрі қарапайым сөздермен өрнектелген тартымды өлең түрі. Оны біз Махмұт Қашғаридің «Түрік сөздігі» кітабындағы «Алып Ер тоңаны» жоқтау шумағынан анық көре аламыз.
- Алып Ер Тоңа өлді ме?
Жалған дүние қалды ма?
Заман өшін алды ма?
Енді жүрек жыртылар [31, 70 б.]
Немесе:
Көркем тоңды өзіңе,
Тәтті асыңды өзгеге.
Қонағыңды құрметте,
Даңқың жайсын еліңе [31, 74 б.]
Тіпті, Қожа Ахмет Йасауи хикметтерінің бір сыпырасы түркілік төрттаған негізінде жырланғанын айтуға болады. Намық Кемал Зейбек «Қожа Ахмет жолы және таңдамалы хикметтер» атты кітабында Йасауидың «төрттаған» және «қосарланған төрттаған» түрлерін көп пайдаланғанын көрсетеді. Мысалы:
Рахметіңнен мақрұм қылма мендей ғаріпті,
Тынбай, жылап дұға қылайын таң сәріде.
Түн болғанда безер болып таң атқанша,
Ілмей көзді, жылап дұға қылайын саған [32, 245 б.].
Тұрмағамбет Ізтілеуұлы (1882-1939) өмір туралы бірқатар төрттаған [33, Б.453-454] өлеңдерін рубаи пішінінде жырлады. «Оқ» атты төрттағанда:
Жасыңда жаңа соққан пышақтайсың,
Қаржалып, қартайған соң, ұсақтайсың.
Өкпеңнен өлім оғы өткен күні –
Көз жұмып, қара жерді құшақтайсың, –
деп өмірдің философиялық ой-түсінігін аңғартады. Расында, рубаи деп аталып кеткен бұл өлеңдер қазаққа ежелден мұра болып қалған төрттағандар десек жөн болар. Өйткені, Тұрмағамбет төрттағандарды ежелгі түркілік жәдігер ретінде жатсындырмай, әдебиетімізге қайтарып алып келген ұлы ақындарымыздың бірі екені мәлім.
«Мүфрәд (фәрд)» тарауында бұл бәйіт түрінің М.Х.Дулат тарапынан қолдану аясы арнайы мысалдар арқылы сарапталады.
Мүфрәд – «жалқы бәйіт» қазақша айтқанда «Қос таған немесе қос тармақ» қолданылуы ақындар арасында көп тарамаған. Онда екі мысра ұйқас болып келеді, бірақ бұл шарт емес. Екі мысрасы (өлең жолы) ұйқассыз жалқы бәйіттер де бар. Мүфрәд көбіне дидактикалық өлендерге тән. Сондықтан, мүфрәд ой қысқа түйінделіп айтылатын өлең деп бағамдауға болады. Мүфрәдтің бір ерекшелігі, бұл жанрда жазылған шумақтар мақал-мәтелдердің рөлін де атқарады [26, 290 б.]. Өлеңнің бұл түрін Сағдидің дидактикалық «Гүлістан» шығармасынан көбірек кездестіреміз.
Сағди насихат сөздерін қара сөзбен бастап өлеңмен сабақтастырып отырады. Бір үлгісі мынадай: «Егер түндердің барлығы Қадыр кеші болар болса, Қадыр кеші түнінің қадірі қалмас еді». Жалқы бәйіт:
Барлық тастар егер де Бадахшанның лағылындай болғанда,
Онда бірдей болады барлық тастың бағасы да [34, 274 б.].
Мырза Хайдардың еңбегінде мүфрәд көп жағдайда ақынның ой түйінін анықтауға құрал болады. Бұл пікірімізді кіріспе бөлімдегі Алланы, пайғамбарлар мен халифаларды, сахабаларды мадақтауға арналған әңгімесінің жалқы бәйіттерінен айқын көруге болады:
Жалынды нұрмен әлемнің киелі ұшқыны
Сән-салтанат көктен жетіп басталады [15, 2 б.].
Көріп отырғанымыздай, өлең жолдарында Алланың кемелдігі және адамзат пен табиғаттың яғни жаратылыстың жаратушысының нұрлы бір ұшқыны екені суреттеледі.
Мырза Хайдар жалқы бәйітпен тек пайғамбар мен халифалардың өмірін сипаттап қана қоймайды. Өз өмірінен көргендерін, ой түюлерін де мүфрәдке арқау етеді.
Бір айта кетер мәселе, кейінгі жылдары мүфрәд жанры қазақ әдебиетіне аударма арқылы ене бастағандығы. Белгілі ақын Сейфолла Оспан Әбдірахман Жәмидың 37 жалқы бәйітін аударды [35, Б.621-622].
Көріп отырғанымыздай, Мырза Хайдар қаламынан туған жалқы бәйіттер тақырыбы жағынан сан алуан. Десек те, бәйіттерді шартты түрде сопылық, тарихи және көңіл-күй тақырыптарына бөліп талдаған жөн деп санаймыз.
«Мадақ» тарауында Мырза Хайдар шығармаларындағы аталған жанрдың көрініс табуы талданады.
Мадақ әдеби тақырып ретінде ежелгі Мысыр елінде перғауындар заманынан бар. Алғашында тәңірлер мен перғауынға арналып шешендік сөздер мен әдеби шығармаларда көрініс тапқан. Бұл жайтты біздің заманымыздан бұрынғы 1350 жылы перғауын сарайының дәрігері болған Sinuheyнің (Синуһе) естеліктер кітабынан оқи аламыз [12, 989 б.].
Адам баласының психологиялық ерекшеліктеріне зер салсақ, мадақ олардың жаратылысы бірте қайнасып жатқанын көреміз. Адам ұжмақта тыйым салынған жемісті ібілістің мадақтауынан кейін алданып жеп бейішінен қуылғаны да содан шығар. Поэзияда құдайлар мен патшаларды, оларға қатысты «Салтанатты оқиғаны жырлауға арналған, біреуді қошеметтей сипаттайтын мақтау өлең» ежелгі Грек, Рим әдебиетінде орын алған [22, Б.220-221].
Мақтау сарындағы өлең араб әдебиетінде «Мәдһ» деп аталады. Бұл жанр Орта ғасырларда Орталық Азияда ислам дінінің кеңінен қанат жаюы арқасында түркі әдебиетінде де орын алған. Жалпы, шамамен, 47 түрлі мадақ сарыны болғанымен [22, 221 б.] оның мазмұнына қатысты төрт түрі бар екенін Шейх Ахмет ибн Құдайдад Тарази өз еңбегінде жазған.
«Тәуһид» - Аллаға мадақ, «Н'әт» - пайғамбарға мадақ, «мәнақеб» сахабаларды мақтау, «Мәдһ» - патшалар, хандар, әмірлерді мақтау түрлерінің жырлануы ислам-шығыс әдебиетіндегі барлық жыр-дастандарда дағды-дәстүрге айналған.
Мырза Хайдар мадақтың діни түрлерін өзінің «Жаһаннаме» дастанында өлең жолдарымен берген. Онда:
Әуелі мадақ болғай жаратушыға жаһанның,
Жасырын болмас істері одан ешкімнің.
Бәрі бірдей болады бір Алланың алдында,
Тұрағы ашық далада, қара түнек болса да.
Қаншама көп тұрғындары болса да әлемнің,
Көріне берер сонда да құдіреті Алланың
Қанатын қағар құдіретімен Алланың,
Жүгіріп жүрер құдіретімен Алланың.
Хикметі әрнәрсенің жаратқан Алладан болады,
Келсе де қандай хикмет бір Алланың құдіретімен келеді [36, 61 б.].
- деп Алланың шексіз құдіретіне илануды дәріптейді және Мұхаммед пайғамбар (с.ғ.с.) мен Әбу Бәкір, Омар, Осман, Әлидің қаншалық ұлық болғандарымен Алланың жаратқан пендесі болғандықтан, фәни әлемнің қонақтары болғанын ескертеді. Олардың өмірін бізге үлгі етіп, тіршіліктің уақытша сынақ кезеңі екенін есімізге тағы салады. Демек, мадақтың танымдық міндетімен бірге тәрбиелік, тәжірибелік мәні де бар.
Қазақ әдебиетінде имандылықты насихаттайтын мадақ түрлері діни қиссаларында, батырлық жырларында, діни-ағартушылық мақсатында көрініс тапқан. Бірақ, қазақ әдебиеттану ғылымында түрлі саяси ахуалдарға байланысты мадақ стилдік тақырып ретінде немесе әдеби жанр ретінде зерттеле қоймағаны да рас. Қазақ жырларына зер сала қарағанда ғашықтық, хикаялық, қаһармандық, қиял-ғажайыптық, діни дастандарда [37, 10 б.] көрініс тапқан мадақтың түрлері шығыстың классикалық әдебиетіндегі мазмұнға жақынырақ келеді. Бірақ дәстүрлі үрдістен тыс қазақ әдебиетінде «мәдһ» патшаны, хандарды мақтау мен қатар оларды «даттау» тақырыбы да пайда болғанын Махамбет (1804-1846) жырынан, мадақтың кейбір түрін Дулаттан (1802-1871), философиялық мадақ түрін де Абай шығармаларынан көреміз.
«Мінәжат» тарауында бұл жанрдың М.Х.Дулат шығармасында қай деңгейде қолданылғаны туралы сөз болады.
Мырза Хайдар Исламға деген сенімін барынша бекіту үшін және жұртқа үлгілеу мақсатында Шығыс әдебиетінде, анығырақ айтқанда, араб, парсы, түркі әдебиетінде қалыптасқан дәстүрлі поэтикалық тәсілдерді оңтайлы пайдаланды. Соның бірі – Алла Тағалаға деген мінәжат.
Ирандық ғалым доктор Сирус Шәмисаның: «Мінәжат» жайында: «Мінәжатты әдебиеттің бір жанрынан гөрі әдеби тақырып ретінде қарауға болады. Десек те, мінәжаттың табиғаты әдебиеттің лирикалық түріне жатады. өйткені, Алламен сырласудың ұйтқысы сезім мен түйсік болып табылады. Мінәжат – парсы әдебиетінде көбінесе қарасөз түрінде қолданылады. Оның ең танымал үлгілері Қожа Абдолла Әнсаридің мінәжаты деуге болады. Мінәжаттың поэзиялық түрі де бар. Бірақ, поэзиялық мінәжат поэмалардың бастапқы жолдарында Алламен сырласу түрінде көрініс табады» [26, Б.238-239], - деп жазған болатын. Егер біз қара сөзді, бәйітті, қитаны әдеби жанр ретінде қарастыратын болсақ, ирандық ғалым мінәжатты әдеби тақырып тұрғысынан қарастыруды зерттеу нысанының бір ұшы деп біледі.
МІНӘЖАТ – арабтың «мүнажат» деген сөзінен шыққан. Парсы әдебиетінде бес мағынасы бар: 1. Біреумен сырласу, сыбырласу; 2. Алламен сырласу; 3. Біреудің ішкі ойын ұғыну; 4.Сырласу; 5. Алладан тілеу [38,4368].
Еуропалық әдебиетте мінәжаттың баламасы «һуmm» деп аталады. «Һуmm» негізінде діни рәсімдерде оқылатын көп тәңірлікті мадақтайтын өлеңдер.
Парсы әдебиетінде тұңғыш мінәжатты Абдолла Әнсари (1006-1089) алып келді. Оның мінәжаттары сопылық идеяларды баяндайтын. Зәрдөштің рухани дұғаларына жақын болған бұл шығарма исламға дейінгі әдеби шығармаларда дәстүрлі жанр екені анықталды. Кейінірек, бұл форма әдебиетте кең қолданылды. Низами Гәнжәвидің «Хәмсесінде» мінәжаттың классикалық, мазмұн және формасындағы ең кемелденген түрін көре аламыз. Мінәжат түркі жазба әдебиетіне Қожа Ахмет Йасауимен келді. Мысалы:
Мінәжат еттім, міскін Қожа Ахмет,
Иа, Алла, бар пендеңе қыл рақмет.
Құдайым несіп етсе маған жаннат,
Оқығандарға қылғаймын шапағат.
Тілекті, не тілесең, тәңірім бергей,
Махаббат қызығын көкірекке салғай.
Жүзін беріп пәруәрдігәрым,
Өзін жолға салсын Бір және Барым.
Үнемі дұғада болса әр мұсылман,
Өлер кезде беріледі нұр иман [39, 427 б.].
Қожа Ахмет Йасауи мінәжатты адам баласының Аллаға шынайы иманын, жан тазалығын, ахлақ пәктігін, кішіпейіл болуын, тәкаппарлықтан қарапайымдылыққа ұмтылуын, дүние құмарлықтан арылып, қызғану пәлекетінен арылуға әрекеттенуін, шариғатты негізге алып өзін-өзі тәрбиелеп, түркілеріне өнеге бола білу керектігін сезінгені үшін жырлағанын өмір жолы мен шығармасындағы ой-тұжырымдарынан ұға аламыз. Яғни, Алла - жаратушы, мен - пенде оның жаратылыстағы бір ұшқыны екенімді есте сақтайын. Қысқа өмірімде сонша көп адами міндеттерімнен өзіме қатысты халқыма атқаратын жұмыстарымды ұмыт қалдырмайын деп мінәжат еткен. Ол пенделік нәпсінің етегінде кетіп, өз «менінен» аса алмай, «наданстанның қараңғылығында өмір қалай өтті?» деп ах ұрып қалғысы келмегендіктен «мінәжат» арқылы «иллаһи нәпсі» мен «дүнияуи нәпсінің» ара-жігін жадында сақтауды мақсат етті.
Мырза Хайдар мінәжатының нақышы мүлдем бөлек. Себебі, Мырза Хайдар - сопы емес. Ол шариғаттан ауыспаған сопыларды қатты құрмет тұтады. Бірақ, өзі - шариғатшыл. Шариғатшыл болғандықтан мінәжатының ой өрнегінде де сопылық мінәжаттан айырмасы бар.
Қожа Ахмет Йасауидың хикметтері діни-ағартушылық мақсатында жазылған. Мінәжат түркі әдебиетінің де құрамдас бөлшегіне айналды.
Көптеген тағылымдық, танымдық, философиялық, діни өлеңдерімен бірге айтыстары, арнау-толғаулары және басқа да көптеген дастандары бар. Сыр сүлейі Ерімбет Көлдейбекұлы (1850-1911) шығармашылығынан да мінәжат үлгісіндегі өлеңді кездестіре аламыз.
Мінәжат Шәкәрім Құдайбердіұлының (1858-1931) «Ләйлі-Мәжнүн» ғашықнамасында да көрініс тапқан.
Ахмет Байтұрсынұлы: «Діни дәуір мұңды-зарлы сөздеріне мінәжат деп ат қойған. Әуелде «мінәжат» деп ғұламалардың Құдайға айтқан зары, арызы, наласы айтылған. Бара-бара зарлық, мұңлық мағынасына айналып, зарлық өлең сияқты сөздер де мінәжат деп аталатын болған» [40, 150 б.] деген пікірінің орны ерекше. Зерттеуші нағыз діни мінәжаттан мысал келтіреді. Ол: «Кәпір патшасы Жүсіпбектің сөзіне ашуланып, дарға асуға бұйырғанда, Жүсіпбектің медет тілеп айтқан мінәжаты мынау дейді:
Он сегіз мың ғаламның,
Падишасы, Құдайым!
Құдая, саған жылаймын.
Кешіргейсің күнәйім!
Кәпірлер аспақ таладар,
Дар үстінде еттім зар,
Дін шырағы Мұхамбет,
Сенен басқа кімім бар? [40, 151 б.].
Бірақ, Ахмет Байтұрсынұлы сөз басын Құдайға қаратып айтып, ар жағы әншейін мұң сөзіне ұласып кететін сөзді «мінәжат» деп айтуға болмайтынын, ақын Сейдақтың «мінәжат» деп ат қойған өлеңін мысал келтіріп дәлелдейді.
А.Байтұрсынов «мінәжәтті» илаһи деңгейінде биік армандарға арналғанын көргісі келді. Алайда, «мінәжат» орта ғасырлық жазба әдебиетінен қазақтың ауыз әдебиетіне сарындас түрде «тілек», «бата» жанры болып жалғасқанын ескерсек, А.Байтұрсынұлы мінәжатты қазақ ұлтының ұлы мақсаттарына орай өз өлеңіне арқау еткенін академик С.Қирабаевтың Ахмет шығармалары жайында жасаған тұжырымынан көре аламыз. Ол: «күрес жолында кездескен қиындықтар, жазықсыз қамау, түрме жағдайындағы қапас геройды өмір мен оның мәні, күрестің мазмұны мен мақсаты жөнінде ойландырмай қоймайды. Бір мезгіл ол жазықсыз жанды ұстатқан қара ниетті адамдарды есіне түсіреді. Бірақ олардың ісін кек тұтпайды, надандықтан көреді. «Тілек-батам» өлеңінде:
Я құдайым! Аққа жақ!
Өзіңе аян – мен нақақ.
Аққа деген жолымның,
Абыройын ашпай – жап!
– деп өз тілегін білдіреді [2, 114 б.]. Демек, А.Байтұрсынұлы Аллаға тілеген тілегіміз, жалбарына сұрайтынымыз адами өрісінде болғанын қалайды. Қазақтың Аллаға жалбарынып, пенделік жалыныштан аулақ болғанын қалайды.
Бірақ, уақыт өте, қазақ тұрмысының түрлі саяси-қоғамдық ахуалына байланысты мінәжат қазақтың той-мерекелерінде бата-тілектің бір түріне айналғанын «Наурыз тілегі» жырында көре аламыз.
М.Әбді «Аллаға жалбарыну мотивін» діни сарындар қатарына жатқызады. Онда: «бұл халық ауыз әдебиетіндегі ең кең тараған мотивтің бірі» [41, 131 б.] деп, мінәжаттың қазақ әдебиетінің негізгі тақырыптарының бірі екенін қуаттайды.
Бүгінгі қазақ поэзиясында «мінәжат» шарықтап алға шығып тұрмаса да,
«Тәубемен кешсін тірлігім, қасірет түбін қайыр ет! Мың жылға татыр бір күні, мінәжатыңа лайық ет» [42] деп адамзат бойындағы пенделік нәпсімен илаһи нәпсінің арпалысын суреттейді Айнұр ақын.
Бесінші бөлім «Мырза Хайдар еңбегінде есімі аталған ортағасырлық поэзия өкілдері» деп аталады.
Мырза Хайдар Дулат шығармасында моғолдардың саяси өмірімен қатар, мәдени–рухани өмірге де ерекше көңіл бөлінген. Оның еңбегінде орталық Азия халықтарына ислам дінін, мәдениетін, әдебиетін насихаттаған және түрік халықтарының діни бірлігіне қомақты үлес қосқан: Қожа Ахмет Йасауи, Нәжмеддин Кобра, Нәқшбәнд, Нәсір Хұсрау, Парса, Атаи, Сәккаки, Лүтпі, Қожа Әhрар, Жәми, Науаи сынды ұлы тұлғалардың өмірі мен шығармашылығы жайында тың деректер кездеседі. «Тарих-и Рашидидің» поэзия жанрына қатысы туралы сөз болғанда бұл ақындарды айтпай кету мүмкін емес.
Ғазал жырлаған ақындар. Түрік халықтарының Орта ғасырда ғұмыр кешкен көптеген ғұлама-ғалымдары, ақындар мен шешендер ортақ рухани тұлғамыз бола тұра бірнеше ұлт-ұлысқа бөлінген түріктердің жеке меншігіне айналды. Соның бірі қасида жанрының майталманы – Сәккаки.
Сәккаки – ақынның лақап есімі, оның шын аты мәлім емес. «Саккак» (пышақ жасаушы) сөзінен шыққан. Демек, шайыр қол шебері отбасында туған деген ой туады. Сәккаки ХІV ғасырдың екінші жартысында немесе ХІV ғасырдың соңғы ширегінде дүниеге келгенін 810 хижри (1407-08) жылы Әмір Темірдің немересі Хәлил Сұлтанға арнаған қасидасында:
Тарихқа сегіз жүз дағы он жеткен Қадір түні,
Бір ай туылды дүниеде мемлекетке хан болар.
Жырлаған бәйіттің дерегінен білуге болады. Өйткені, шайыр бұл қасиданы шамамен 30 жасында жазған.
Сәккакидің ХV ғасыр орта шендерінде дүние салғанын Науаидың Самарқанда болған (1456-1469) жылдарда Сәккакимен кездеспегенінен-ақ білуге болады. Өйткені, Сәккаки сол жылдары тірі болғанда Науаи онымен кездесіп, сұхбаттас болар еді [33, 92 б.].
Өзбек ғалымы Қ.Мунировтың пікірі бойынша, «Сәккакидың қасида жырлаудағы шеберлігіне қарағанда, ол өзбек қасидашыларының негізін қалаушы екеніне күмән келтіре алмаймыз» дейді. Сәккаки ұлы шайыр Лүтпимен қатар даңқ-абыройға бөленген. Бұл жайында Науаи «Хұтпалар диуаны» еңбегінде: «Ұйғыр сөз бейнелігімен түркі сөзінің кестелілігінен Маулана Сәккаки мен Лүтпидің бірінің шырын бәйіттері Түркістанда әйгілі болса, бірінің нәзік те балдай ғазалдары Ирак пен Хорасанда өмір нәріндей оқырманын қанаттандырып жатты.» деп жазды [17, 192 б.].
Сәккакидың лирикасы ақынның адамзатқа деген махаббатын, өмірге деген сүйіспеншілігін жырлайды. Шайыр өз сезімдерін табиғат көрінісіне деген адамдық мейіріне бөленген түйсігіне, ішкі дүниесінің толқыны мен шабытына орай бәйіттейді.
Сәккакидың ғазалдары тақырыптың көркемдік жағынан Әлішер Науаи және Зәһир-ед-дин Мұхаммед Бабыр, тағы басқа шайырлардың ғазалдарымен ұқсас келеді.
Сәккакидың бір артықшылығы ғазалдармен шектеліп қалмай, өзі өмір сүрген дәуірдің қоғамдық мәселелерін өз өлеңдеріне арқау еткен. Мәселен Сәккаки Ұлықбекке арнаған өлеңде:
Тобыр қой болса, сұлтан оған не шопан, не қасқыр болғаны,
Қасқыр ұлыса, қойдың тынғаны, шопан жетсе, құтылғаны.
– деп әділ билеушіні шопанға, әділетсіз билеушіні қасқырға теңейді [43].
Маулана Лүтпи (Лотфи) (1366-1465). Мырза Хайдардың шығармасында Маулана Лүтпі жайында берілген қысқаша мәліметтерден, оның Әлішер Науаимен жақын шығармашылық қарым-қатынаста болғанын байқай аламыз. Мырза Хайдардың айтуына қарағанда, Әлішер Науаи Маулана Лүтпидің бұрын оны ешкім аяқтай алмаған бір өлеңінің бастапқы бәйітін (мәтлә) ұнатып, оны жалғастыра жырлап аяқтаған [10, 228 б.].
Маулана Лүтпидің түркі тілінде де өлең жинағы бар. Бұл орайда оның Мауароннәһр, Шығыс Түркістан, Хорасанда түркі тілінде оқитын ғалымдар мен оқырман арасында кеңінен танымал болғанын айтуға болады. Маулана Лүтпидің өмірі мен шығармашылығы хақында өз замандастарының еңбектерінде көп мәлімет бар. Олардың қатарында Дәулетшах Самарқанди, Шәмседдин Сами, Хандмир, Абдолла Кабули сынды тарихшы, шежірешілерді атауға болады. Әсіресе, Лүтпиді өте жақыннан білген, онымен ұстаз-шәкірттік қатынаста болған Әлішер Науаидың шығармаларындағы Лүтпи жайында берген мағлұматы аса құнды дерек болып есептеледі. Әлішер Науаи «Мәжалис-ән Нәфаис» атты еңбегінде Лүтпиді өз заманының «Сөз патшасы» деп атауы – оның шығармашылық қуаты қаншалықты мықты болғанын білдіреді. «Әлем түсіндірме сөздігінен» Лүтпи Әлішер Науаимен қатар белгілі сопы ақын Әбдірахман Жәмимен де жақын қарым-қатынаста болғанын көреміз.
Лүтпи диуанының негізіне өзек болған тақырып – махаббат. Ол адамзат махаббатының сырт көрінісі мен бірге ішкі құбылыстарын бейнелей білген шайыр. Яғни ақынның лирикасында кеңінен орын алған дүниеуи тақырыптар мен қатар діни-сопылық тақырыптар да бір-бірімен ұштасып, тұспал мен ақиқатты жыр еткен.
Сондықтан, ақын ғазалдарында Алла өзі жаратқан табиғат пен жандылар арасында адамзатты ең басты жан деңгейінде жаратты. Оған өз нұрын шашты. Инсан сол үшін де Алланың жаратқан әзиз жаны. Оның көркі де «Алланың бір ұшқыны» [10, 196 б.] ретінде асқан сұлулыққа ие. Адамның асқан сұлулығынан болар, Алла оның жүзінен өзінің бейнесін көреді. Ақын жырларында осындай мазмұнға ие нұсқалы, терең ойларды өз шығармасына арқау еткендей.
Сылтау ғой ғашық қылуға, сұлулықтың әлемі,
Біздің көзге түссін деп, жаратқан-ау әдейі [43].
– деп жаратушы мен жаратылған адам арасындағы нәзік те сұлу байланысты жырлайды.
Маулана Лүтпи Мауароннәһрде дүниеге келіп, Герат қаласында өмірден озды. Оның соңында Қайталанбас айшықтарға толы, мұңлы сыр шерткен ғажайып ғазалдары қалды.
Атаи (1440-1492). Ақынның өмірі мен шығармашылығы жайында жеткілікті мағлұмат жоқ. Дегенмен, Әлішер Науаи (1440-1492) «Тәзкәреие мәжәлес-ан-нәфайес» (Ұлықтардың шежіресі) атты еңбегінде Атаидың Бәлх қаласында тұрғандығы, Исмаил атаның перзенті екендігі, жұмсақ мінезді, қарапайым, жомарт жан болғандығы жайлы жазды. Ал, «Нәсайем-ол-махаббат» (Махаббат самалы) деп аталатын кітабында Исмаил ата Ахмет Йсауидің інісі Ибраһим атаның ұлы болғанын да жазды.
Жоғарыда айтылған мағлұматтарға қарағанда, Атаи Ахмет Йсауиге өте жақын болған. Әрі ата-тегі әйгілі шейх пен ақсақалдар болғандықтан, оның лақап есімі «Атаи» атанған.
Атаи – ғазал жанрының майталман ақыны. Ғазал сөзінің лексикалық мағынасы: сұлулармен көңіл қосу. Терминдік ұғымы: уәзінге құрылған ұйқасты өлең. Орташа бес, он екі немесе он сегіз бәйіттен тұрады, алғашқы бәйітін «мәтлә» деп атайды. Соңғы бәйітін «мәқтә» дейді. Мұнда ақынның есімі өлең шумақтарына қосылады.
Атаи да Хафиз, Кемал Хожанди, Омар Хаиям сынды ғазал ақындарын үлгі тұтқан. Ақынның ғазалдарының мазмұнына үңілгенде оның сыншыл ақын екенін байқаймыз.
Атаидың шығыс дәстүріне сай «Диуан» құрастырғанына қарағанда, ол ғазал жанрынан басқа рубаи, қиталар да жазған болу керек. Бірақ, оның қазіргі уақытқа жеткен 260 ғазалы бар. Ақынның ғазалдар диуаны Санкт-Петербург академиясының Шығыстану институтының қолжазба қорында (№22 сандық нөмірмен) сақталуда.
Қолжазба 1927 жылы алғаш рет мархұм А.Н.Самойловичтың түсінік беруімен ғылыми айналымға түседі. Өзбек ғалымы Фитрат Атаидың ғазалдарын А.Н.Самойлович жариялаған еңбекті пайдаланып, оны 1928 жылы «Өзбек әдебиетінен үлгілер» атты жинаққа енгізіп, Ташкент қаласында шығарды. Соның нәтижесінде ақынның ғазалдарын 1941 жылы жарық көрген «Өзбек әдебиет тарихының хрестоматиясы» атты жинаққа енгізген. 1948 жылы Һади Зариф «Науаи замандастары» атты топтамасына 88 ғазалын енгізді [44].
Біздің әдебиетіміз бұл салада өте кенжелеп қалды. Дегенмен, «Игіліктің ерте кеші жоқ» дегендей өткен тарихымыз бен әдебиет жәдігерлерін жаңғырту – кезек күттірмейтін аса қажетті рухани-мәдени мәселе екені айқын.
Алтыншы бөлім «Тарих-и Рашиди» заманындағы түркі-қазақ және парсы мәдени байланыстары» деп аталады.
Арабиядағы Аббас әулеті халифатының (750-1258) әскери күші мен түрік әскері бірлесіп, Қытайдың Таң империясының шапқыншы армиясына қарсы 751 жылы Атлах мекенінде жасаған кескілескен шайқаста Қытай әскерін күйретті. Сөйтіп, арабтар мен түріктерді ұлы жеңіске жеткізді. Сол уақыттан бастап түрік халықтары ислам дініне аса бір ыждихатты әрі сенімді көңілмен бет бұра бастады. Исламдық түркілік мәдениеттің, әдебиеттің қарахандықтар (840-1212) билік құрған кезеңде өркендеп, гүлденуі соның айғағы болмақ.
Екінші жағынан, ислам дінінің саяси рөлі Орталық Азияда арта түсті. Атлах шайқасында араб әскерінің қатарында хорасандық парсылардың барынша көп болуы келешек кезеңде түрік, араб, парсылардың саяси-мәдени кеңістігіне елеулі әсер етті. Үштіктің мәдени өрісіне парсы тілі мен әдебиетінің тікелей араласуына Саман билігінің негізін қалаған Исмайылдан (849-907) бастап Саман әулеттерінің Мауароннәһрдегі саяси билігі (892-1005) әсер етті.
Бұл аймақтарда аталмыш дәуірде көбінесе саяси билікке түрік халықтарының өзара бәсекелестік салдарынан қақтығыс жүріп жатса да, мәдени өмірі үш ұлттық мәдениетті, яғни, араб, парсы, түрік халықтарының арасында ортақ ислам мәдениетін құру процесі де жүріп жатты.
Сол дәуірде түрік халықтарының да араб, парсылардың қатарында түріктік ұлттық санасы оянған болатын. Қорқыт ата, Жүсіп Баласағұн, Махмұд Қашғари, Ахмет Йасауидың шығармалары оған дәлел. Әсіресе, Орта ғасырларда орталық Азияда саяси билік арасындағы талас-тартыстарға қарамастан үштіктің ғалымдары мен ақындарының арасындағы білім алмасулары мен рухани қарым-қатынастарының емін-еркін күйде болуының арқасында ислам өркениетінің Х-ХІІ ғасырлары үштіктің Алтын дәуірі болып тарих қойнауында өшпес рухани-ғылыми мұра қалдырды. Яғни бұл кезең үштіктің ренессанс дәуірі болған-ды. «Шығыстану ғылымында көп заман бойында ренессанс тек батыстық, сол үшін буржуазиялық құбылыс болды дейтін сарын болды. Біз үшін ХІV ғасырдағы италия ренессансынан 500 жыл бұрын туған шығыс, әсіресе Орта Азия ренессансының мәні зор» [45, 292 б.]. Мәселен, Тұран жерінде Түркістан, Тараз, Баласағұн, Бұхара, Самарқан, Иранда Исфаһан, Нишабур, Рей, араб өлкелерінде Бағдат, Шам және Мысырдағы жоғары оқу орындарының, медреселерінің есігі үш елдің талапты дарын иелеріне айқара ашық болған. Соның шарапатынан әлемдік математика сыныбына елеулі үлес қосқан математик - Мұхаммед Ибн Мұса Ибн Шәкір, Әбдолла Хорезми (770-850), Түркістанда дүниеге келіп, Араб елінде фәни дүниемен қоштасқан, ислам философиясының негізін қалаушы, Аристотельдің логикасын айқындаушы ретінде Ислам мен Батыстың дүниетанымына нақты үлес қосқан біртуар ғалым - Әбунәсір әл-Фараби (870-940), Түркістан топырағында туылып, парсы жұртында жерленген, күні бүгінге дейін сыры кеппеген ғалым – (медицина туралы жазған «Қанун» атты еңбегі 12 том болып 30 000 данамен орыс тілінде жарық көрді) - Әбу Әли ибн Сина (980-1037), тарих, математика, астрономия, жағрафия, топография, физика, медицина, геология, минерология, т.б. ғылым салаларында қалам тартқан энциклопедист ғалым - Әбу Райхан Әл-Бируни (973-1048/50), дәрігер, математик, астроном, философ, әдебиетші - Әбу Бәкір Мұхаммед ибн Зәкәрия ибн Яһия Рази (865-925/35) сынды ойшыл ғалымдарының зерттеулері бүгінгі заманның ғылыми-техникалық және гуманитарлық ғылымының асқақтай өркендеуіне негіз болды. Сөйтіп, ислам әлемінің ортақ мақтанышына, әрі адамзат рухани мөлдір бұлағына айналды. Сондықтан, оларды ислам әлеміндегі «Алтын дәуірдің жемісі» деуімізге әбден болады.
Түрік әдебиетін отырықшы аймақтарда араб-парсы әдебиетінің аруздық өлшемдері бойынша қалыптастырған Зәһиреддин Мұхаммед Бабыр (1483-1530) өз өлеңдерін, Мырза Хайдар «Жаһаннама» дастанын, сондай-ақ, Әлішер Науаи (1441-1501) «Диуанын» және Сәккаки, Лүтпи, Атаи сынды ақындар шығармаларын түрік, шағатай тілінде қалыптасқан үштіктің аруз өлшемімен жырлады. Бірақ, қазақ әдебиеті шығыс әдебиетінен мүлдем оқшауланып, оның ықпалынсыз өмір сүрді деуге болмайды. Өйткені, түрік әлемі тарихи туыстық, саяси-қоғамдық байланыстарынан ешқашан ажыраған емес. Мырза Хайдардың Ата Мәлек Жовейни, Рашидеддин Фәзлолла, Шарафеддин Әли Иәздидің еңбектерін өз шығармасына дереккөз ретінде пайдаланып, Шыңғыс хан ұрпақтарының тарихын парсы тілінде жазуы – табиғи құбылыс.
Шынында да, парсы мен түрік халықтарының тарихи-саяси, мәдени дүниесі бір-бірімен тонның ішкі бауындай байланысып жатыр. Сондықтан, олардың тарихын, саяси ахуалын, мәдени құндылықтарын бір-бірінен ажыратып, жекелеп зерттеу мүмкін емес.
Түркі, парсы, араб елдерінің мәдени-әдеби байланыстарында ислам діні негіз болғанын Мырза Хайдардың өмір жолы мен шығармасынан көре аламыз.
Алтыншы бөлімнің «Кітаптағы қазақ мәдениетіне қатысты сөздер» атты бірінші тарауында Мырза Хайдар халқымыздың наным-сеніміне, салт-дәстүріне, күнделікті тіршілігіне қатысты жүзден аса қазіргі кезге дейін сол күйінде, сол мағынасында пайдаланып келе жатқан қазақ сөздерін пайдаланғандығы кең тұрғыда сөз болады.
Қазақ сөздері тарихи-әдеби жазба деректерінде қолданылып жатса, оның әр бір сөзінің қаншама материалдық һәм мәдени-рухани жүктемесі бар екенін ұғыну қиын емес. Сол себепті, «Тарих-и Рашиди» еңбегіндегі қазақ сөздерінің топтамасын келтіре отырып, олардың көркем шығармада қолданылу аясын, мағынасын анықтауды мақсат еттік. Көк ешкі, жарлық (иәрлық), құсшы, қымыз, қымыз той, елші, қымыз кесесі, мансап, түман ту, қосын ту, моғол ұлысы, қалмақ, қоналқы, ауын, қазақы рәсім (қазақы салт), қымыз дәрмен (қымыз ем), таңба, жар (сай), олжа, сабақ, орамал, дастарқан, кішкене, көкірек, кірпік, төгілген, төре, тоғыз тарам (өткел), жүлде, қарауыл, қорық, қызық қазу, (қазба жұмысы), кез (өлшем), тоқпақ (тоқмақ), жеті құдық (иети құдық), дорба, ағаш (соқа), қошқар, мұхит, Қара Тұран Қытай (өзен), көл, қашыр, талқан, жоңқар қол (сол жақ қанаты), пақыр (кәмине), нәмәрт, қиын, мөлшер-будал (бөлшектеніп белгіленген аймақ, жер бөлігі мағанасын білдіреді), әскер, ат басы, сан (дене мүшесі), қараңғытау (тағ), қаратал, қошын, аймақ, қодас, азық, жарақ, қара құлақ, (адам есімі), қатар, орда бегі, Жәке (құрмет түрінде қысқартып атағаны), Жарас (есім), Мөңке бек, Тоқтақұл, Ұзын сақал, Тәңірберді, түлкі атар, қол, жоңқар (сол жақ), батыл, қызыл, Тыныш хан, ауқат,мәслихат, томаға, Сүтемген (есім), аталық (аталық салты бойынша), сынап, жезде, аула, Көк кесене, сардар, Мамық (есім), Сансыз (есім), шөл, қорық, жеңгелік (әменгерлік-иәнгелик), ұрық, ба кептерхана ұшып сұңқар болды, Алматы, Ақтас (Ақташ), қазына т.б.
Мырза Хайдар «Тарих-и Рашиди» кітабында жазған «қоналғы», «саусын» сөздері қазақша тәржімасына енбеген. Әрине, бұл тәжірибесіздігімізбен қатар, деректі әдебиеттер мен қолжазба нұсқасының бір данамен шектелуіне байланысты туындаған кемшілік еді. Біз мәтіннің «қоналғы, саусын» жазылған бөлігін Тәжікстан, Өзбекстан, Америка, Теһран нұсқаларын салыстыра отырып, қайтадан тәржімаладық [18, 34 б].
М.Хайдардың еңбегіндегі қолжазба нұсқасында «қоналқы-сауын» сөздері хан жорыққа немесе аңға шыққанда қажетіне орай аялдауына жер және азық-түлігіне сауын мал бөлінетінін байқауға болады. Өйткені, ұзақ уақытқа созылатын алыс жерлерге жорыққа шығатын кезде сауынның сүті, майы, қаймағы, ірімшігімен бірге еті, қала берді терісі де әскерлердің күнделік тіршілігінің қажетіне жарайтын. Ал, қоналқы ханның тұрақты әскерін басқаратын «Ақ орда» рөлін атқарды. Бұл пайымдауымызды Мырза Хайдардың «Зафарнамадан» келтірілген мәліметі растайды [18, 33б]. Дерегінен білгеніміз, Тоғлық Темір хан Әмір Темірдің келе жатқан хабарын оның жіберген елшісінен естіген соң: «Біздің жағдай қиын. Оған төтеп беруге күшті емеспіз. Қоналқы дайындалсын, сауын сиыр беріп салымдау керек-тін» деді. Осында Әмір Темірдің жорыққа шығар алдында «қоналғы, сауын» дайындап қойсын деген бұйрығына зер салғанда, екі сөздің мағынасы мен мақсаты айқындала түседі.
Еңбекте осында ап-айқын жазылған қоналқы мен сауын сөздері турасында Лондон нұсқасы бойынша текстологиясын жасаған Доктор Аббасқұлы Ғәффари Фәрд: «түпнұсқа мәтінде мағынасыз айқыш-ұйқыш жазылған «қобалғе» және «саусын» екі сөзі бар. Түпнұсқада да солай жазылған. Ағылшын нұсқасында ол екі сөзді мүлдем алып тастаған» [15, 211 б.] деп жазды. Әрине, Доктор Аббасқұлы Ғәффари Фәрдтің бұл уәжі оның түркі тілдерін оның ішінде қазақ тілін білмегендіктен туындап отыр.
Сауын – сөзі парсы тіліндегі қолжазбадағы оқылуы «саусын» болып көрінгенмен, кітап көшірушінің қазақ тілін анығырақ айтқанда ежелгі түркі тілін білмегендіктен емлелік қате жіберген. Әйтпесе, «с» әрпі, хамза белгісінің орнына созылыңқы жазылып, «с» әрпіне ұқсап кеткен болар. Алайда мәтіннің жалпы ұғымына қарағанда қазақтың сауын сөзі екені анық.
«Сұңқар болды» (дүние салды) түркілердің исламнан бұрыңғы кездегі нанымнан әрі ислам дәуірінен кейін де түркілер тарапынан теңеу түрінде қолданылғанын көрсетеді. Бұл термин бір жағынан түрік халықтары адам өлгеннен кейін оның «жаны» құс болып ұшып кететініне «сенімі» болғанын білдірсе, екіншіден «ол өлді» дегенді білдіреді. Бұл жайында В.В.Бартольд: «Орта Азия түрік халықтары тарихы» атты еңбегінде – «орхон жазбаларында түрік халықтары адам өлгеннен кейін оның жаны құс не жәндікке айналды деген сенімі болғаны анық. Орхон жазбасында өлген кісіні «ол ұшып кетті» деп жазған. Әрі батыс түрік халықтары ислам дінін қабылдаған соң да «ол өлді» деудің орнына «сұңқар болды» сөзін қолданған» деп жазды [16, 27 б.]. Сұңқар сөзі қазақтың әдеби шығармаларында кеңінен қолданылады.
Шығармада Тараз, Ақсу, Иасы, Баласағұн, Сайрам, Байкөл, Алмалық, Іле, Отырар, Алматы сынды қазақ жерінің қала атаулары мен Афрасиаб сынды түркі халқының тарихи тұлғаларының есімдері кездеседі.
«Тарих-и Рашидидегі» түркі тіліндегі өлеңдер» атты тарауда еңбектегі түркі ақындарының шығармалары сөз болады.
Мырза Хайдар шығармасында оқиғалардың алуандығына орай түрлі парсы, араб және түркі бәйіттерін келтіріп отырған. Кітапта ұшырайтын түркі өлендерін негізінен, үш тұрғыда қарастыруға көңіл бөлдік. Біріншіден – түркі бәйіттерінің пайдаланылу себептерін іздеу, екіншіден – өлеңдердегі сөздік қорының этимологиясын айқындау, үшіншіден – қазақ тіліне аудару.
Мырза Хайдар «Сұлтан Саид ханның мақтан етерлік қасиеті және ерекше мінезі жайында әңгіме» атты тарауын «Сұлтан Саид хан (1486-1533) қадірлі, бақытты және қуатты патша еді. Әр түрлі қасиет дарыған, мақтан етерлік мінез-құлық бойына біткен ол жасы қырық сегізге қараған шағында Хақ тағаланың рахметіне бөленіп, о дүниеден орын алды» деп келіп: Сұлтан Саид ханның өнер мен шығармашылық дарыны жайында: «білімдарлығына келгенде мен оған тең келер кісі көрмедім. Тіпті, егер де оның қолына сауатсыз, сөздері түсініксіз хат түсетін болса, мейлі өлең, қара сөз болсын бәрі бір кідіріссіз оқи алатыны соншалық оны (көрген) біреу, бәлкім, мәтінін жаттан білетін шығар деп күмәнданатын да болар. Ол нәстәлиқ жазу үлгісімен көрнекі жазатын. Парсыша, түрікше өте сауатты, дұрыс, мінсіз жазатын. Мен сондай жиындардың бірінде хан суырып-салып айтқан өлеңдерін есімде сақтап қалған едім. Солардың ішінен бірнеше бәйітті осы жерде келтіре кетейін» [15, 173 б.] дейді де мына бәйітті келтіреді:
- Қәйси гошәннинг юзунг дик бир гол рәһнаси бар
Қәйси голниниг бир минг дик бол бол шейдаси бар
- Һур бир ле жәннәт алмани кунглум нейласун
Ярнинг куиде юз минг жәннәт алмауы бар
- Юзи узре какол у золфин пәришан куркали
Ай саид ашофте кунглумнинг әжәб соудасы бар [15, 175 б.]
Бұл шумақ үш бәйіттен тұрады.
Өлеңнің қазақша тәржімасы былай:
Бақшада өскен гүлдердің қайсысы саған тең келер
Мыңға жуық ғашықтық гүлден шырайлы саған сый келер.
Неге керек жаннат жайы, көңілде хұр жүргенде
Жаннат жайы, жар ауылы нұр ойнаған жүзімде.
Ғажап кекіл шашыңның төгілгенін көргенде
Арманым бар, әй Саид, абыржыған көңілде.
Бәйітші Саид ханның жоғарыдағы түркі өлеңдері думан-тойдың көңіл ашар бәйіттері екенін ұғыну қиын емес.
Екінші дәптердің «Әкем Мұхаммед Хұсейін Гургеннің «Алла оны жарылғасын» Шаһибек ханнан Хорасанға қашып баруы және оған қатысты бірнеше әңгіме» атты тарауында Шаһибек хан Хорасанды жаулап алғанда, белгілі ақындар қатарында болған Сұлтан Ахмет Мырза әмірзадаларының бірі Әмір Моғолдың түркіше өлеңі берілген:
Алма аләмени ке аләмда бәси ғамлар бар
Ал кунгл мемлекетин. Кур ке ни аләмлар бар [15, 303 б.]
Бұл бәйітте қазақ оқырманына түсініксіз бірде-бір сөз жоқ. Өйткені, арабтан аләм (әлем, ғалам) мемлекет сөздері және парсының ғәм (қам, құса, мұң) сөзі қазақтың төл сөзіне айналып кеткен. Тек парсының «бәси» (қазақшасы көп, мол, толы) сөзі қазақ тіліне енген жоқ. Бәйіттің қазақша тәржімасы:
Жаулап алып қайтесіз мұңға толы әлемді
Көңіл жұртын жаулап алғын, көресің кең әлемді.
Ақын Әмір Моғол аталған бір бәйіттің арқасында Шаһибектен алпыс мың шахрухи сыйлық алды. Мырза Хайдардың «Тарих-и Рашиди» еңбегіндегі түрікше өлеңдердің қатары жоғарыда аталған тарауда толығады. Әлішер Науаимен бірге Банаи есімді замандас ақын болған. Екеуінің арасында ылғи қатты қалжың болып тұратын. Әрине, кез келген шығарманы бастау қиын шаруа, ал ақындар үшін бір басталып кетсе, оны жалғастыру оңай болар еді. Әлішер Науаи өмір сүрген кезде «мәтлә бәйіт» (бастауыш бәйіт) сатып алу дәстүрі болған. Сол себепті Әлішер Науаи түрікше жырланған бір «мәтлә» бәйітті Маулана Саһибиден, екінші рет тағы бір түрікше бастауыш бәйітті Маулана Лүтпіден сатып алғандығы айтылады.
Маулана Саһибиден:
Кукраким дүр Собһининг Піраһәнидин чакрак,
Кирпиким шәбнам тугулкан сәбзедин нәмнакрак [15, 312 б.].
Көкірегім ашық менің таң сәрінің арайындай
Кірпіктегі тұнық мөлдір, таңғы шықтың шапағындай.
Маулана Лүтпіден:
Башимиздин сайейе сәрву қәдинг кәм булмасун,
Зат-е пакинг булмаса аләмда адам булмасин [15, 313 б.].
Аудармасы:
Көлеңкесі сұңғақ бойдың сақталса екен басымызда,
Бұл әлемде пәк жарсыз болмаса екен бір адам да
Бұл екі бәйіттің сөз құрамында парсы тілінің ықпалы айқын көрініс тапқан. Әлішер Науаимен Банаи арасындағы қалжыңдарға аталмыш екі түрікше бастауыш бәйіттер арқау болған.
Мырза Хайдар еңбегінің «Негізгі әңгімеге қайта оралу» тарауындағы Саид ханның ішімдікке салынып жүрген кезін мына түрікше бәйітпен сипаттаған:
Алчекуге жам әжәл кунглум да ол сақи дүрәр
Тулғунже пейманым ол сақи биле бақи дүрәр [15, 530 б.].
Аудармасы:
Құй, даяшы, кесеме ішейін ажал жеткенше,
Көңілім толып, кесеммен даяшы мәңгі кеткенше.
«Хан сонша шарапқа берілген болса да, ішкіштігінен толықтай арылып кетер деп кім ойлаған» деп автор таң қалады.
Гүлге ұқсап тұрғайсың, таң сәріде ашылған,
Гүл де емессің, сен күнсің, нұрын шашып тасыған.
Шабыттанып келгенде гүлдер ашсын қақпасын,
Сәлем айтып, тез жеткін, пәледен құдай сақтасын [15, 530 б.].
Мырза Хайдар Саид хан өлгенше оның қызметінде болды. Бірақ, хан қайтыс болғаннан кейін оның ұлы Рашид хан әмірліктегі дулат әулеттеріне қысым жасап, оларды қудалай бастаған-ды. Автор Саид ханмен болған сол бір тамаша кезеңді еске алып, Рашид ханның жауыздық істеріне түңіліп жүретін. Оңашада парсыша яки түркіше бәйіттер жырлап мұң шағатын. Тағдырдың қыңыр мінезіне шағым айтып, түрікше рубаи да жырлады.
Қорытып айтқанда, «Тарих-и Рашиди» еңбегіндегі түркі тіліндегі бәйіттердің басым бөлігін Саид хан жырлаған. Мырза Хайдар кітабында Саид ханның ақындық дарыны жайында: «Өлең шығарғанда оның күш-қуаты мен дарынына тең келер адам өте сирек кездесетін. Ол ешқашан өлеңді ойланып отырып жазбайтын, ылғи шабыттанып отырып айтатын. Бас қосуларда алдындағы өлең жинақтарды ашып, қандай мақам, қандай ырғақ демей, соған сәйкес өлеңді суырып салып айта беретін. Әрі оны бір-екі рет оқитын, естіген жан жадына сақтап қалатын, олай болмаған жағдайда жазып алуға келіспейтін»[18, 77б] деп жазды. Міне, Мырза Хайдар өзі айтқандай, Саид ханның түркі өлеңдерінің «суырып-салма» өлең түріне жатады. Оны парсы әдебиетіне «Фи Бәдайе» деп атайды. Мұның өзі тілдік және дүниетанымдық тұрғыдан саяси-мәдени кеңістігімізді Орта ғасырлар аясында зерттеуге айтарлықтай нақты да сенімді дереккөз бола алады.
«Шығармадағы ежелгі Тараз қаласы туралы өлеңдер» атты тарауда Мырза Хайдардың аталған түркі шаһары туралы деректері талданады.
Мырза Хайдар Дулат Орталық Азия және шығыс Түркістанның көптеген қалалары Шыңғыс ханның шабуылдарынан кейінгі кезеңде жойылып кеткенін немесе әйгілі қалалардың қалдықтары қалғанын жазды.
Диссертацияның осы тарауында Тараз туралы өлеңдер жазып, шаһардың атын ардақтап, жалпақ әлемге жайған – Рудаки, Фирдауси, Туси, Систани, Горгани, Шервани т.б. шайырлардың шығармаларына талдау жүргізілді.
Қорытындыда «Тарих-и Рашиди» – көркемдігі жөнінен Орта ғасырда жазылған кез-келген парсы, түркі қаламгерлерінің ең әйгілі деген туындысымен таласа алатындай асқақ та ажарлы, күрделі де кесек шығарма. Оның өн бойынан айшықты ауыстырулар мен айқындуларды, керемет теңеулер мен кестелі портреттерді, ғажайып суреттер мен табиғат пейзаждарды, қанатты тіл орамдары мен ислами даналық мәйектерін, сондай- ақ келісті кейіптеулер мен өзге де көріктеуіш әдіс-тәсілдердің қайталанбас үлгілерін көптеп кездестіруге болады.
Мырза Хайдар Дулаттың «Тарих-и Рашиди» ғұмырнамалақ тарихи баяны - өз дәуірінің озық туындысы ғана емес, ғасырларды көктей өтіп бүгінге жеткен, қазіргі қазақ оқырманы мен болашақ ұрпақтарға берер тарихи тағылымы мол, эстетикалық деңгейі биік, маңызы зор ұлттық қазыналарымыздың бірі. Ол – тарихи шығарма ғана емес, қазақ әдебиетінің алтын қорына қосылған баға жетпес рухани байлығымыз. «Тарих-и Рашиди» кітабы – адамзат тарихы мен дүниежүзілік әдебиеттің інжу-маржандары қатарына қосылатын іргелі шығарма ретінде әлі де талай-талай ғылыми зерттеулерге өзек болары анық.
Диссертацияның ғылыми нәтижелері тұжырымдалып берілді. Заман өзгерген сайын көзқарас өзгереді. Әйтсе де, әдебиет адамзат баласы үшін басты рухани құндылықтардың бірі болып қалары сөзсіз. Тарих пен әдебиет егіздің сыңарындай жақын пәндер. Сондықтан Тәуелсіздік кезеңіндегі Қазақстан мәдениеті үшін өткен замандардан мұра болып қалған ұлы оқымыстыларымыздың шығармаларын зерттеп, олардың шынайы мазмұны мен маңызын келер ұрпақтың санасына жеткізу – кезек күттірмейтін шара. Бұл орайдан әдебиеттану ғылымының атқарар жүгі ауыр десек, «Тарих-и Рашиди» мен оның авторы М.Х.Дулат туралы бұл зерттеу еңбегі осы бағыттағы соны қадамдардың бірі деп ойлаймыз.
Пайдаланылған әдебиеттер Тізімі:
Құран кәрім
Назарбаев Н. Туған елім – тірегім. – Астана: Күлтегін, 2004. – 132 б.
Қирабаев С. Әдебиетіміздің ақтандық беттері. – Алматы: Білім. 1995. – 228 б.
Қасқабасов С. ХV-ХVІІІ ғасырдағы қазақ әдебиеті (Компендиум). – Алматы: Әдебиет және өнер институты, 2005. – 64 б.
Хұсейін Рәзмжу. Әдеби шығармалардың түрлері парсы тілінде. – Машһад: Астан құдыс рәзәвиз, 1370. –350 б.
Әмин Ахмет Рази, Һәфи ықлым тәзкересі, парсы тілінде, баспаға дайындаған – С.М.Таһири, Үш томдық. – Теһран: Сурүш. – 137 б.
Қазы Ахмет Тәтәви, Асефхан Кәзвинв Тарих-и Әлфи – мың жылдық тарих. Фикр-руз, баспасы, 1378. –867 б.
Дербісәлі Ә. Мұхаммед Хайдар Дулат. Өмірбаяндық-библиографиялық анықтамалық. – Алматы: 1999. – 160 б.
Жолдасбайұлы С. М.Х.Дулат және ХV-ХVІ ғасырлардағы қазақ хандығы. – Алматы: Қазақ университеті. 2000. – 112 б.
Дербісәлі Ә. Ислам және заман. – Алматы, 2003. – 560 б.
Мұхаммед Хайдар Дулати. Тарих-и Рашиди, парсы тіліндегі қолжазба нұсқасынан тәржімалаған Ислам Жеменей. Жалпы ред. басқарған және алғысөзін жазған Әбсаттар Дербісәлі. – Алматы: Тұран, 2003. – 616 б.
Зеһир-ед-дин Мұхаммед Бабыр. /қазақша сөйлеткен – Байұзақ Қожабекұлы/. – Алматы: Ататек, 1993. – 448 б.
Синуһе естеліктері, Мика Валтари, парсы тіліне аударған: Зәбиһолла Мәнсури. – Теһран-Зеррин, 1366 (1987). – 989 б.
Mirza Haydar Dughlat. Аrikh-i-Rashidi. English translation and annotation by W.M. Thackston. – Published at: Harvard university, 1996. – 307 p.
Валиханов Ч. Избранные произовдения. Вступ. статья А.Х.Маргулана. – М: Главная редакция восточной литературы издательства «Наука», 1987. – 414 б.
Мырза Хайдар Дұғлат. Тарих-и Рашиди. Баспаға дайындаған А.Ғаффарифәрд. – Теһран: Мирас мәктуб, 2004, – 861 б.
Бартольд В. Орта Азия түрік халықтарының тарихы. Ауд. Ғаффар Хұсейни. – Теһран: Тус баспасы, 1376. – 316 б.
Ұйғыр әдебиеті тарихы. – Шыңжаң: Марып баспасы, 1993. – 662 б.
Мырза Хайдар Дұғлат. Тарих-и Рашиди. Өзбекстан Ғылым академиясы. Бируни атындағы шығыстану институты, қолжазба қоры. №1430.
Елеукенов Ш., Шалғынбаева Ж. Қазақ кітабының тарихы. – Алматы: Санат, 1999. – 192 б.
Келімбетов Н. Ежелгі әдеби жәдігерліктер.– Алматы: Алатау, 2005. – 332 б.
Оразбаева А. Қазақ әдебиетіндегі шежірелік шығармалар: тарихилығы және жанрлық, стильдік ерекшеліктері. (Филология ғылымдарының кандидаты ғылыми дәрежесін алу үшін дайындалған диссертацияның авторефераты). – Алматы. 2005. – 25 б.
Әдебиеттану терминдер сөздігі. //Құраст.: З.Ахметов, Т.Шаңбаев. – Алматы: Ана тілі, 1998. – 384 б.
Исмакова А.С. Казахская художественная проза: Поэтика, жанр, стиль. – Алматы: Ғылым. 1998. – 394 б.
Тимофеев А. Основы теории литературы. – Москва: Просвещение, 1976. – 548 б.
Байтұрсынұлы А. Ақ жол: Өлеңдер мен тәржімелер, публистикалық мақалалар және әдеби зерттеу. //Құраст.: Р.Нұрғалиев. – Алматы: Жалын. 1991. – 464 б.
Доктор Сирус Шәмиса. Әдеби шығарманың түрлері. VІІІ-басылым. – Теһран: Фердаус. 1380. – 343 б.
Қабдолов З. Сөз өнері. – Алматы: Мектеп, 1976. – 373 б.
Сыздықова Р. Абай және қазақтың әдеби тілі. – Алматы: Арыс, 2004. – 616 б.
Смағұлова Ж. Абайтану белестері. /Кітапта: Абай және қазіргі заман. – Алматы: Ғалым. 1994. – 336 б.
Беһзад Беһзади. Фәрһанг Әзірбайжанша-парсыша. – Теһран: Фәрһанг Муасер, 1382. – 1183 б.
Қашғари М. Түрік сөздігі, аударған, алғы сөзі мен ғылыми түсініктерін жазып, баспаға дайындаған Асқар Құрмашұлы Егеубай. Т.1. – Алматы: Хант, 1997. – 591 б.
Намық Кемал Зейбек. Қожа Ахмет Ясауи жолы және таңдамалы хикметтер. Ауд: Досай Кенжебай Тұрсынбайұлы. Бойут-Таң. – Анкара, 2003. – 255 б.
Бес ғасыр жырлайды. Т.1. Құрастырған: М.Мағауин, М.Бәйділдаев. – Алматы: Жазушы, 1989. – 384 б.
Шейх Мүслиһ-ед-дин Сағди Ширази. Гүлістан. – Теһран: Әл һода, 1371. – 304 б.
Иран-Тәжік поэзиясы. Әлем әдебиеті кітапханасы. Құрастырған, алғы сөзін жазған – Сейфолла Оспан. – Астана: Аударма, 2005. – 728 б.
Дулат М.Х. Жаһаннаме. Аударып, түсініктеме жазған Ә.Дербісәлі. – Алматы, 2007.
Қазақ халық әдебиеті. Көп томдық. М Әуезов атындағы әдебиет және өнер институты. – Алматы: Жазушы, 1990. – 304 б.
Доктор Мұхаммед Мүйін. Фәрһанг Фарси. Парсы тілінде, көп томдық. Т.4. – Теһран: Әмир Кәбир, 1371.
Қожа Ахмет Йасауи. Хикмет жинағы. Жинақты баспаға әзірлеген, алғысөзі мен түсініктерді жазып, сөздікті және қазақша жолма-жол аудармасын жасағандар – Мұхамедрахым Жармұхамедұлы, Мақсұт Шафиғи, Сәрсенбі Дәуітұлы. Қазақша көркем тілге тәржімелеген – Есенбай Дүйсенбай. – Алматы: Жалын, 1998. – 656 б.
Байтұрсынұлы А. Әдебиет танытқыш. – Алматы: Атамұра, 2003. – 208 б.
Әбді М.І. Қазақтың діни эпосы діни эпостың типологиялық поэтикалық мәселелері. Монография. – Қарағанды: ҚарМУ баспасы, 2006. – 254 б.
Әбдірәсілқызы А. Мезгілсіз дәурен. Өлеңдер. – Алматы: Жазушы, 2006. – 88 б.
Ұйғыр классик әдебиетінен үгілер, жауапты хатшылар – Әйюпжан Илиюп, Рахматолла Жары. – Шыңжаң: Шыңжаң халық баспасы. ІІ-баспа, 1981. – 638 б.
Атаи, ғазалдар, қол жазба көшірмесі. – Ташкент, 1958.
Қоңыратбаев Ә. Қазақ эпосы және Түркология. – Алматы: Ғылым, 1987. – 368 б.
Диссертация тақырыбы бойынша жарияланған еңбектер тізімі
Монографиялар
Хафиз және қазақ әдебиеті. Ы.Алтынсарин атындағы Қазақтың білім академиясының республикалық баспа кабинеті. – Алматы, 2000. – 122 бет.
Қазақ-Иран мәдени байланыстарының өткені мен болашағы. Қазақстан Республикасы Қазақтың мәдениет және өнертану институты. – Алматы, 2001. – 163 бет.
Деректану. Қазақстан Республикасы Қазақтың мәдениет және өнертану институты. –Алматы, 2002. – 172 бет.
Көне Тараз. – Алматы: Санат, 2002. – 216 бет. (М.Мырзахметұлы, А.Әбдуәлиевтермен бірге)
Тараз–парсы ақындарының жыр шумақтарында. – Алматы: Зерде, 2002. – 32 бет.
Аудармалар
Иран тарихы. – Алматы: Зерде, 2002. – 287 бет.
Мұхамед Хайдар Дулати. Тарих-и Рашиди. – Алматы: Тұран, 2003. – 614 бет.
Молда Мәди Меркішұлы шығармалары. «Тоһфәтол-Жимһурият». Шағатай тілінен қазақ тіліне тәржімалаған. – Алматы: ЖСО «Издательство LEM», 2005. – 304 бет.
Фунун әл Бәләге (Көркем сөз өнері). Шейх Ахмед Құдайдат Тарази. Мәдениет министрлігіне тапсырылды. 300 бет.
Мұхаммед Хайдар Дулат. «Тарих-и Рашиди» (Үзінді). Қазақ прозасы. Хрестоматия. – Алматы: Ғылым, 2001. Б. 272-319.
Сөздіктер
Парсыша-қазақша сөздік. – Алматы: Зерде, 2003. – 447 бет.
Оқу құралы
Түрік халықтары әдебиеті тарихы.Оқу құралы. – Түркістан: Қ.А.Ясауи атындағы ХҚТУ, Түркітану орталығы баспасы, 2005. – 226 бет
Түрік халықтары әдебиеті тарихы. Хрестоматия. – Түркістан: Қ.А.Ясауи атындағы ХҚТУ, Түркітану орталығы баспасы, 2005. –342 бет
Басылымдарда жарияланған мақалалар
Мырза Хайдар Дулат. //Дала халықаралық журналы, №6. 2003. – Б. 20-21.
Сасан мемлекет құрылымындағы атақ-лауазым атаулары. //Сөзтаным. ҚР ҰҒА А.Байтұрсынов атындағы тіл білімі институты. Ғылыми терминологиялық орталық. №1. 2000. – Б. 40-43.
«Оғызнамалар» хақында //Жалын, №6. 2005 – 31-33.
Ислам әлеміндегі сопылық //Ақиқат, №6. 2005. – Б. 59-66.
Мұхаммедтің мәңгілік мұрасы //Алтын Орда, 29 шілде – 4 тамыз. 2005. – Б. 7-12.
Орта ғасырлардағы түркі, парсы және араб елдерінің саяси-мәдени байланыстары // Туған тіл альманағы. 2006. №1. – Б. 32-34
«Тарих-и Рашиди». Қазақ тарихы мен мәдениеті //Жалын, №9. 2005. – Б. 83-85.
Ғазал жырлаған ақындар //Жалын, №2. 2007. – Б. 20-25
Моғолдар және Дулат әмірлігі // ҚазҰУ Хабаршысы, тарих сериясы. №1. 2007. – Б. 19-24.
Қазақ хандығы – Мырза Хайдар шығармасында //ҚазҰУ Хабаршысы, тарих сериясы. №1. 2007. – Б. 24-29
«Тарих-и Рашиди» – әдеби жәдігер //ҚазҰУ Хабаршысы, филология сериясы. № 1. 2007. – Б. 6-10
Рубаи //Жұлдыз, №4. 2007. – Б. 165-177
Мінәжат //Ақиқат, №4. 2007. – Б. 66-71
Түрік әдебиетіндегі мадақ өлеңдер //Қарағанды университетінің Хабаршысы. Филология сериясы. №4. 2006. – С. 98-103
Шығыс әдебиетіндегі мүфрәд (фәрд) жанры. //Абай атындағы ҚҰПУ Хабаршысы. Филология ғыылмдары сериясы. №1. 2007. – Б. 79-83.
Конференция материалдары
Тарих-и Рашиди және қазақ мәдениеті //М.Х.Дулати ойшыл, тарихшы, жазушы, қолбасшы. Халықаралық ғылыми-теориялық конференция. Әл-Фараби атындағы ҚазҰУ. 3-4 маусым. 1999. – Б. 77-87. (М.Қойгелдиевпен бірге)
Тарих-и Рашиди және қазақ мәдениеті (Тарихи сабақтастық мәселелері) //М.Х.Дулати атындағы ТарМУ, 500 жылдық мерейтойына арналған ІІІ халықаралық ғылыми-теориялық конференция. – Тараз, 1999. Б. 76-83. (М.Қойгелдиевпен бірге)
Хафиз түрік ғалымдарының еңбектерінде //І халықаралық Түркология конгресі. – Түркістан, 9-12 қазан. 2002. – Б. 275-276.
Тараз парсы тіліндегі деректер желісінде //»М.Х.Дулат шығармаларының ІV Халықаралық оқулары» атты конференция. – Тараз, 2001. Б. 370-376. (М.Мырзахметұлымен бірге)
Көне Тараз – Наршахидің «Бұхара тарихы» кітабы желісінде //Көне және қазіргі Тараз. Тараз қаласының 2000 жылдығына арналған Республикалық ғылыми-практикалық конференцияның материалдары. – Тараз, 4-5 сәуір. 2003. Б. 135-138. (М.Мырзахметұлымен бірге)
Тараз тарих тұғырында //Көне және қазіргі Тараз. Тараз қаласының 2000 жылдығына арналған Республикалық ғылыми-практикалық конференцияның материалдары. – Тараз, 4-5 сәуір. 2003. Б. 30-33. (А.Әбдуәлиевпен бірге)
Мырза Хайдар Дулат және Исламият //Ислам және Қазақстан мәдениеті – Республикалық ғыылми-практикалық конференция материалдары. Қазақ мәдениет және өнертану ғылыми-зерттеу институты. – Алматы, 2003. Б. 47-53.
Шәкәрім және парсы әдебиеті //Ш.Құдайбердіұлының шығармашылығын зерттеудің өзекті мәселелері. Республикалық ғылыми-теориялық конференция материалдары. – Семей, 30-31 наурыз. 2006. – Б. 125-129.
Абай шығармасындағы ислами терминдер хақында //Абай мұрасы – тілдік өрістің негізі. Халықаралық ғылыми-теориялық конференция материалдары. Алматы: Информ. – Алматы, 2005. – Б. 156-164.
Түрік тарихының жаңғырығы және адамзаттың асыл мұрасы – Шахнама //Екінші халықаралық түркология конгресі. «Қазіргі заманғы түркология: теориясы, практикасы және алдағы міндеттері». Қ.А.Ясауи атындағы ХҚТУ. – Түркістан, 2006. – Б. 67-75.
Тарих-и Рашиди және Тұран патшасы // «Қазақстан халықтарының мәдени-тарихи мұраларын оқып үйрену және дамыту мәселелері». V Халықаралық Дулати оқулары материалдары. – Тараз: Тараз университеті, 13-14 қазан. 2006. – Б. 60-62
Шығыс әдебиеті мен қазақ әдебиетінің стильдік байланысы //«Әдеби мұра және қазақ әдебиеті тарихын оқыту мен зерттеу мәселелері». Халықаралық ғылыми-теориялық конференция. – Алматы: әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университеті, 24 ақпан. 2005. – Б. 152-156
Атаидың өмірі мен шығармашылығы //Ғылымның шығып шыңына. Халықаралық ғылыми-теориялық конференция материалдары. – Тараз: Сенім, 2006. – Б. 40-43
Сыр киесіне тағзым // Ғылымның шығып шыңына. Халықаралық ғылыми-теориялық конференция материалдары. – Тараз: Сенім, 2006. – Б. 239-241
РЕЗЮМЕ
на автореферат диссертации на соискание ученой степени доктора филологических наук по специальности 10.01.02 – Казахская
литература
Жеменей Ислам Ақмуратулы
Исследование и изучение жизни и творчества выдающегося историка и писателя Мухаммед Хайдара Дулати (1499-1551) является обязанностью исторических наук, литературоведения, философии, религиоведения и лингвистики.
Ценность труда Мирза Хайдара «Тарих-и Рашиди» в том, что он показал связь казахской истории, культуры и литературы с тюркской эпохой и исламским историческим периодом.
Актуальность исследования. «Тарих-и Рашиди» для большинства ученых, изучавших его, представлял ценность в качестве исторического, а не литературного труда.
Труд Мирза Хайдара «Тарих-и Рашиди» охватывает исторические события, происходившие в 1346-1546 годах в Центральной Азии, Тибете, Афганистане, Кашмире, Иране и Ираке. Автор также приводит достоверные сведения из жизни казахского народа, представителем которого он сам являлся. В процессе работы над биографическо-литературным произведением Мирза Хайдар придерживается общественного объективизма в качестве главного принципа, кроме того огромное значение уделяет художественной, литературной стороне своего произведения. В прославлении религии ислама часто пользуется литературными способами восхваления и преклонения. Успешно использует восточные жанры, такие как рубаи, муфрад, газели, кита, фи бадаих. Еще одна особенность данного труда: несмотря на то, что оно написано на персидском языке, автор использует стихи на арабском и тюркском языках. Интересно то, что в произведении встречается множество казахских слов, используемых по сей день.
Особенностью данной работы также является использование литературных приемов Востока, таких как тазмин и талмих. Кроме того, произведение дает нам возможность познакомиться со звездами Востока. Потому что автор «Тарих-и Рашиди» в своем труде использует работы представителей суфистской литературы Ходжа Ахмета Йассауи, Нажмеддина Кобра, Накшбанда, тюркских поэтов Атаи, Саккаки, Лутпи, Алишера Навои и персидких поэтов Абдрахмана Джами, Фирдоуси, Сагди, Анвари. По этой причине, мы рассматриваем данный труд в качестве литературного произведения, и считаем его биографическо-литературным произведением.
Цели и задачи исследования: Основными целями нашего исследования являются определение литературных особенностей труда Мирзы Хайдара Дулати в качестве биографического произведения, уточнение связи между восточной исламской и тюркской литературами, показать их преемственность в казахской литературе. Для достижения поставленных целей, необходимо решить следующие задачи:
- создать научную биографию Мирзы Хайдара;
- определение мастерства владения Мирзы Хайдара техникой художественных приемов и стилей литературы Востока;
- определение проявлений исламского мировоззрения в произведении Мирзы Хайдара;
- более полное изучение жизни и творчества знаменитых деятелей литературно-духовного мира Востока, упомянутых в труде «Тарих-и Рашиди» и их влияния на творчество Мирзы Хайдара;
- сравнение и уточнение сведении о Чагатайском, Тимурском государствах, государствах Шайбани, Дулат и Казахском ханстве в 1346-1546 годах из исследовании мировых и казахских ученых;
- определение восточных литературных жанров основанных на исламских правилах и особенностей исламского литературного стиля;
- раскрытие художественного, философского и психологического значения тюркских стихов и казахских слов в произведении.
В качестве научной новизны исследования установлено, что Труд Мирзы Хайдара «Тарих-и Рашиди» является биографическим литературным произведением.
В введении определены актуальность темы диссертации, цели и задачи работы, научная новизна, методы исследования, практическое значение, экспертиза и концепции, предлагаемые для защиты.
Первая глава называется «Тарих-и Рашиди» - культурное наследие. В ней всесторонне анализируется происхождение Мирзы Хайдара, история написания «Тарих-и Рашиди» и научная среда автора.
В подглаве история изучения «Тарих-и Рашиди» рассматривается изучение учеными мира произведения Мирзы Хайдара Дулата и его историко-культурная оценка.
Вторая глава называется «Мирза Хайдар и политико-культурное состояние в эпоху Моголов».
В подглаве «Дулатское Государство» рассказывается о династии М.Х.Дулата и их общественно-политические связи с правителями государства Моголов.
В подглаве «Казахское ханство – в произведении Мирза Хайдара» рассматриваются политико-социальные и литературные аспекты сведений в «Тарих-и Рашиди», относящихся к истории Казахстана.
Третья глава называется «литературный образ «Тарих-и Рашиди».
В подглаве «Мемуарный образ произведения» анализируются литературная ценность и жанровые особенности произведения М.Х.Дулата.
Четвертая глава называется жанры поэзий в произведении «Тарих-и Рашиди» и рассматривает четыре основных жанров – Рубаи, Муфрад, Восхваление и Поклонение.
Пятая глава называется «средневековые поэты, упомянутые в труде Мирзы Хайдара».
Шестая глава называется тюркско-казахские и персидские культурные связи во времена «Тарих-и Рашиди».
В трех подглавах этой главы изучены: казахские слова, которых насчитывается в труде более ста, используемые в том же виде до сегодняшних дней; произведения тюркских поэтов в Тарих-и Рашиди»; стихи, посвященные древнему городу Тараз.
В заключении, обосновано, что «Тарих-и Рашиди» является одним из самых выдающихся произведений средних веков тюркского и персидского мира, объемным и капитальным трудом. В нем вы найдете выразительные метафоры и портреты людей, восхитительные картины и природные пейзажи, крылатые речевые обороты, религиозные наставления, мудрые изречения и многое другое.
Содержание работы и основа научной концепции. Литература всегда была и остается одной из главных духовных ценностей человечества. История и литература – предметы близкие, по сути, сродни близнецам. Изучение трудов великих ученых прошлого, оставивших нам бесценное наследие, и передача его будущим поколениям является важнейшей задачей для развития культуры независимого Казахстана. В этой связи, на науку литературоведения возлагается большая ответственность, и эта работа о «Тарих-и Рашиди» и его авторе М.Х.Дулате – большой шаг в этом направлении. Результаты научного труда можно использовать в средних и высших учебных заведениях, на специальных курсах и научно-исследовательской работе.
RESUME
On the abstract of the dissertation on application of a scientific degree of Doctor of Philology on a speciality 10.01.02 - Kazakh literature
Zhemeney Islam
Research and studying of the life and creative activity of an outstanding historian and writer Muhammed Haydar Duglat (1499-1551) is a duty of historical sciences, literary criticisms, philosophy, religious studies and linguistics.
The value of Mirza Haydar's work «Tarih-i Rashidi» consists in a fact that the author has shown the communication of the Kazakh history, culture and literature with Turkic epoch and the Islamic historical period.
Relevance of research. The majority of scientists, who studied «Tarih-i Rashidi», considered its value as of the historical work, not literary.
The work of Mirza Haydar «Tarih-i Rashidi» covers the historical events occured in 1346-1546 in the Central Asia, Tibet, Afghanistan, Kashmir, Iran and Iraq. The author also gives authentic data from a life of Kazakh people, the representative of whom he was. Creating his biographic literary work Mirza Haydar adheres the public objectivism as a major principle. He also gives the huge value to artistic and literary aspects of his work. He often uses the literary ways of eulogizing and worship for the glorification of religion of Islam. He also successfully uses east genres, such as rubai, mufrad, gazal, kita, fi badaih. One more feature of the given work: despite the fact that it is written in Persian language, the author uses verses in Arabian and Turkic languages. It is interesting that there are a lot of Kazakh words in the work used to this day.
Distinction of the given work is in the use of literary genres of the East, such as tasmin and talmih. Furthermore the work enables us to get acquainted with the stars of the East. Because the author of «Tarih-i Rashidi» uses works of representatives sufi literature such as Hodzha Ahmet Jassau, Nagmeddin Cobr, Nakshband, Turkic poets Atai, Sakkaki, Lutpi, Alisher Navoi and Persian poets Abdrakhman Djami, Firdousi, Sagdi, Anvari. For this reason, we consider «Tarih-i Rashidi» as a literary work, and deem it is a biographical literary work.
Aims and objects of research. Main aims of our research are: to define literary features of Mirza Haydar Duglat's work as biographic work; to specify the communication between east Islamic and Turkic literatures; to show their continuity in Kazakh literature. To achieve the set objects it is necessary to solve following problems:
- To create scientific biography of Mirza Haydar;
- To define Mirza Haydar's skills and technics in art styles of the literature of the East;
- To define the display of Islamic outlook in Mirza Haydar's work;
- To study the life and creative activity of the well-known figures of the East literary world, mentioned in «Tarih-i Rashidi», and their influences on creative activity Of Mirza Haydar;
- To compare and specify the datas about Chagatai, Timur, Shajbani, Dulati and Kazakh States in 1346-1546 from the researches of world and Kazakh scientists;
- To define the East literary genres, based on Islamic rules, and features of Islamic literary style;
- To disclose art, philosophical and psychological value of Turkic verses and Kazakh words in the work.
As scientific novelty of research it is established, that Mirza Haydar's work «Tarih-i Rashidi» is a biographic literary work.
The relevance of a theme of the dissertation, aims and objects of the work, scientific novelty, methods of research, practical value, examination and the concepts, offered for protection, are defined in introduction.
The first chapter passes by the name of «Tarih-i Rashidi» – the cultural heritage. In it Mirza Haydar's ancestry, the story written in «Tarih-i Rashidi» and the scientific environment of the author are comprehensively analyzed.
In sub-chapter the history of studying «Tarih-i Rashidi» the studying of Mirza Haydar Duglat's work by scientists of the world and its historical and cultural estimation are considered.
The second chapter is called «Mirza Haydar and political cultural condition during the epoch of Moghuls».
The sub-chapter «Dulat State» tells about M.H.Duglat's dynasty and their political communications with rulers of the state of Moghuls.
In sub-chapter «Kazakh State – in the work of Mirza Haydar» political, social and literary aspects of datas in «Tarih-i Rashidi», referred to the history of Kazakhstan are considered.
The third chapter passes by the name «a literary image of «Tarih-i Rashidi».
In sub-chapter «Memoir image of the work» the literary value and genre features of M.H.Duglat's work are analyzed.
The fourth chapter is called verse genres in «Tarih-i Rashidi». It considers four basic genres – Rubai, Mufrad, Eulogizing and Worship.
The fifth chapter is called «the medieval poets mentioned in the work of Mirza Haydar».
The sixth chapter passes by the name «Turkic-Kazakh and Persian cultural communications in days of «Tarih-i Rashidi».
In three sub-chapters of this chapter the Kazakh words (there are more than hundred such words in the work), which are still used in the same form; works of Turkic poets in «Tarih-i Rashidi»; the verses, devoted to the ancient city Taraz are considered.
It is proved in the conclusion that «Tarih-i Rashidi» is one of the most outstanding works of the Turkic and Persian world in Middle Ages, volumetric and capital work. Here you can find expressive metaphors and portraits of people, delightful pictures and landscapes, idiomatic unites, religious edifications, wise sayings and many other things.
The contents of the work and basis of the scientific concept. The literature always was and remains one of the main cultural values of humankind. The history and the literature are relative subjects, as a matter of fact, they are similar to twins. Studying of the works of great scientists of the past, who has left us their heritage, and conveyance it to future generations are the major aim for the development of culture of independent Kazakhstan. In this connection, the great responsibility is confered on the science of literary criticism. Studying «Tarih-i Rashidi» and its author M.H. Duglat is a big step in this direction. The results of scientific work can be used in middle and higher educational institutions, on special courses and research work.
